Το πολιτικό Κέντρο και ο Βασίλης Λεβέντης ως ο μόνος εκφραστής του

Ημερομηνία αρχικής ανάρτησης : 2014-01-09 15:05:00 Timestamp ID : 1389279900

Κύριε πρόεδρε,

Πριν μερικές μέρες το left.gr έκανε μνεία με ειρωνική διάθεση στην ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΩΩΝ.
http://left.gr/news/anadeyontas-tipota
Χθες δε, ο πολιτικός αναλυτής κ. Ράμφος μίλησε για ανάγκη επαναπροσδιορισμού του χαμένου Πολιτικού Κέντρου στην Ελλάδα.

Αυτά τα 2 γεγονότα και το γεγονός ότι ήθελα να ανεβάσω το άρθρο αυτό του left.gr στο facebook της ΕΚ που διατηρούμε  για να γίνει καταφανής η εμπάθειά και η αμάθειά κάποιων, προέβην στο παρακάτω σχολιασμό.

Διαβάζοντας πριν μερικές μέρες ένα κείμενο σε γνωστή ιστοσελίδα που διάκειται φιλικά στην αριστερά (left.gr), αναπόφευκτα ήρθε στο μυαλό μου η άποψη κάποιων εκπροσώπων προηγούμενων γενεών, η οποία έλεγε μέσες άκρες πως η αριστερά αντλεί την ύπαρξή της από την ίδια την αντιπαλότητα και την αντιπαράθεσή της με τη δεξιά. Ότι δηλαδή αυτή η δυαλιστική διαρχική διπολική θεωρία συνύπαρξης των δύο άκρων, που διαχρονικά πολώνει και ενσπείρει τη διχόνοια και τον εμφυλιοπολεμικού τύπου διχασμό στους 'Ελληνες, είναι αυτή που στην ουσία τροφοδοτεί και δίνει ύπαρξη στα άκρα και στην «ιδεολογία» τους.

Αν προσπαθήσει κανείς να μπει στην ουσία αυτών των λίγων -κακογραμμένων, ομολογουμένως- αράδων, του left.gr με τίτλο «Αναδεύοντας το Τίποτα», καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η ιδεολογική αυτή διαμάχη αριστεράς και δεξιάς, τόσο σε κοινωνικό επίπεδο (ανθρώπινες ελευθερίες, δικαιώματα, ταξικοί αγώνες) όσο και στο επίπεδο των αντικρουόμενων οικονομικών θεωριών ανάμεσα στις δύο πλευρές, είναι το επίπλαστο εκείνο δίλημμα που χρειάζεται να τίθεται για να αποτελεί την προϋπόθεση αυτοπροσδιορισμού του ενός σε σχέση με τον άλλο. Με άλλα λόγια, αφού υπάρχουν φτωχοί, εχθρός είναι οι πλούσιοι και καλείσαι να επιλέξεις εκβιαστικά ανάμεσα σε Θεό και Μαμμωνά χωρίς να υπάρχει τρίτος δρόμος.

«Τότε, δεν μπορούσα να φανταστώ», λέει το κείμενο στο left.gr, «ότι θα ερχόταν το πλήρωμα του χρόνου, όπου η έννοια του πολιτικού κέντρου (και τα όποια συνθετικά του) θα σήμαιναν πολιτικά το 'Κόμμα του Τίποτα’. Σε εποχές ταξικής πόλωσης, το πολιτικό κέντρο στερείται λόγου ύπαρξης. Είναι άχρηστο, τόσο για το κεφάλαιο όσο και για τον κόσμο της εργασίας». Αμέσως μετά καταλήγει με ειρωνική διάθεση πως, ούτε λίγο ούτε πολύ, όσοι διαχρονικά εμφανίστηκαν κατά τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης κινούμενοι ιδεολογικά στο χώρο του κέντρου, στερούνται ουσιαστικής υπόστασης αφού αποτελούν μέρος του «Τίποτα» και πως ο Βασίλης Λεβέντης (πρέπει να) είναι το σημείο αναφοράς όλων αυτών.
Συγκεκριμένα λέει:

«ΠΑΣΟΚ, «Κίνηση των 58», «Το ποτάμι», έρχονται και παρέρχονται, ως απλές στιγμές του Τίποτα. Ο Βασίλης Λεβέντης αποτελεί το παρόν και το μέλλον των πάλαι ποτέ βαρόνων του πολιτικού Κέντρου, που κάποτε ονειρεύτηκαν ότι θα ξυπνήσουν πρωθυπουργοί…»
Βλέπει βέβαια κανείς με την πρώτη ματιά, πως ο γράφων τα παραπάνω είτε αγνοεί την πολιτική ιστορία της Ελλάδας προ της Μεταπολίτευσης είτε σκόπιμα επιλέγει να μην κάνει καμία νύξη για αυτή. Ό, τι και αν ισχύει πάντως, η τοποθέτησή του δεν παύει να είναι μονομερής, ανιστόρητη και πολιτικά άστοχη.
Η αμφισβήτηση του Πολιτικού Κέντρου από την αριστερά, δεν είναι καινούρια. Βασίζεται σε αυτή τη διλημματική και διχαστική θεώρηση της πολιτικής, στη θεωρία των δύο άκρων και στα ίδια τα συμπλέγματα και τις αγκυλώσεις της αριστεράς, που ιδεολογικά πρώτα απ’ όλα, δε μπορεί να προσφέρει κυβερνητική προοπτική, τουλάχιστον με βάση τις ρίζες πάνω στις οποίες συνελήφθη και οικοδομήθηκε η ιδέα της. Επομένως, το «τσεκούρι του πολέμου» δίνει νόημα στην ύπαρξή της και εξορθολογίζει σε ένα βαθμό το αέναο κυνήγι των ουτοπικών οραμάτων της, τα οποία προφανώς είναι αδύνατον να εφαρμοστούν στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες.

Η σύγχρονη κοινοβουλευτική αριστερά αναγκαστικά αστικοποιήθηκε. Έγινε δηλ. «συστημική» διεκδικώντας κομμάτι της πίτας εντός της αστικής δημοκρατίας (την οποία κατά τα άλλα εν πολλοίς αποτάσσεται μετά βδελυγμίας) και έφτασε να αυτοπροβάλλεται σήμερα ως «κυβερνώσα», θέλοντας να μας πείσει πως έχει ξεπεράσει το δογματισμό και τα ιδεολογικά της κόμπλεξ και αδιέξοδα. Μα κάτι τέτοιο, εφόσον ισχύει, δεν προϋποτίθεται το να συγκλίνει η ίδια προς το Κέντρο του οποίου αρνείται την ιδεολογική υπόσταση;
Καλώς ή κακώς, ζούμε σε μια αστική δημοκρατία με τις παραφωνίες και τις προφανείς της ατέλειες. Όπως κάθε ανθρώπινο δημιούργημα, έτσι και οι ανθρώπινες κοινωνίες δε γίνεται να είναι τέλειες. Και επειδή δε μιλάμε ούτε για την «Πολιτεία» του Πλάτωνα ούτε για Επανάσταση «Οκτωβριανού τύπου» σε σύγχρονα ευνομούμενα δυτικά κράτη, οφείλουμε να επιδιώξουμε να εξασφαλίσουμε κατά το δυνατόν μεγαλύτερη κοινωνική δικαιοσύνη, ισοπολιτεία, πραγματική δημοκρατία εντός αυτών. Σε ένα ρεαλιστικό πλαίσιο αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, εν ολίγοις, να καλυτερέψουμε τη ζωή τη δική μας και του διπλανού μας.

Εκεί έρχεται ο ρόλος του Κέντρου. Το Κέντρο που δεν εναντιώνεται στην ελεύθερη αγορά, οφείλει να την τιθασεύει και να επιβάλλει κανόνες και θεσμικό πλαίσιο περιορισμού στο κεφάλαιο -το οποίο αποτελεί την κινητήρια δύναμη στα δυτικού τύπου κράτη- αλλά και να αντλεί από την αριστερά αξίες όπως ο ανθρωπισμός, ο αγώνας για την ισότητα και την αξιοκρατία, η στήριξη του αδυνάτου, η ανάγκη κοινωνικού κράτους. Αυτή η «οικονομική θεωρία» του Κέντρου δίνει όραμα, προοπτική κυβερνητική ενώ εμπνέει στον νοικοκύρη ένα αξιακό σύστημα για κράτος κοινωνικής δικαιοσύνης, που θα εξασφαλίζει στο φτωχό αξιοπρέπεια και θα υποχρεώνει τον ισχυρό και τον πλούσιο σε διαφάνεια και σε έλεγχο.

Στις σύγχρονες κοινωνίες δεν περιστρέφονται όλα γύρω από τα διάφορα ψευτο-διλήμματα και την «ταξική πόλωση», όπως νομίζουν δυστυχώς ακόμα κάποιοι. Αυτοί είναι οι ίδιοι που με τον «ιδεολογικό τους κονιορτό» καταδικάζουν την πολιτική στο να μην είναι η τέχνη του εφικτού αλλά ένας ακατάπαυστος αγώνας ενάντια στις καταχθόνιες «δυνάμεις του σκότους», ένα στείρο κυνήγι μαγισσών, μια ακατάσχετη σοφιστική δημαγωγία χωρίς ουσία και απτά αποτελέσματα. Με πρόφαση τις ασχήμιες του πανθομολογουμένως παρηκμασμένου πολιτικού συστήματος, ταμπουρώνονται στα άκρα ένθεν κι ένθεν αγνοώντας, ή εσκεμμένα παραθεωρώντας, το θεμέλιο της πολιτικής επιστήμης που είναι η «μεσότητα» του Αριστοτέλη. Δεν είναι άλλοι από αυτούς που έδιωξαν τον νεοέλληνα από την πολιτική και τον απομάκρυναν από τις ηθικές αξίες που πρέπει να τον διαπνέουν.

Από τη μία έχουμε την αριστερά που πασχίζει να μας «αποδείξει» ότι το πολιτικό Κέντρο είναι ένα τίποτα, ένα μύθευμα και από την άλλη, ο Μπόμπολας, ο Ψυχάρης και τα ενεργούμενα του (αρθρογράφοι ή πολιτικοί αναλυτές βλ. Ράμφος) κόπτονται δήθεν να «αναστήσουν» και να επαναπροσδιορίσουν το κατακρημνισμένο και προδομένο Κέντρο στην Ελλάδα μετά τη Μεταπολίτευση. Πασχίζουν να δημιουργήσουν κόμματα φυτευτά που υποτίθεται προορίζονται να συμπληρώσουν το διαπιστούμενο ιδεολογικό κενό και να επαναφέρουν το «πολιτικό συναίσθημα» στους 'Έλληνες αλλά κατ’ ουσία, επιδιώκουν να ανακατευθύνουν τους όποιους παραποτάμους ψηφοφόρων δεν ελέγχουν, χύνοντας τους στο κυρίως «Ποτάμι». Να στρέψουν δηλ. την ψήφο του λαού σε ακίνδυνα για το σύστημα «στεγανά», ένα σύστημα στο οποίο προδήλως ανέκαθεν ενορχηστρώνονταν και διαπλέκονταν μεταξύ τους και που με τόσο ζήλο σήμερα εξακολουθούν να υπηρετούν.

Οι μεν αριστεροί, βυθισμένοι στον αρνητισμό, τη μηδενιστική λογική και το ιδεολογικό τους αδιέξοδο, λησμονούν πως την κυβερνητική προοπτική στις σύγχρονες κοινωνίες τη δίνει μόνο το Κέντρο και όχι τα άκρα, οι δε διαπλεκόμενοι διατρανώνουν την αξία και τη διαχρονικότητα της κεντρώας ιδεολογίας, διαπιστώνοντες κενό χάσκον…
Οι πρώτοι κλείνουν τα μάτια στο ότι η Ευρώπη και τα σύγχρονα δυτικά κράτη κυβερνώνται από κόμματα μετριοπαθή, ανήκοντα στο Πολιτικό Κέντρο και «αναδεύουν το Τίποτα», πετώντας όμως και την ουσία και την αλήθεια στα σκουπίδια επειδή δεν τους βολεύει. Προσπαθούν να εξομοιώσουν αυτούς που καπηλεύτηκαν με τον πλέον στυγνό τρόπο, τον ιδεολογικό χώρο της λογικής, της σύνεσης, της σύνθεσης και της καταλλαγής, οδηγώντας την ελληνική κοινωνία στη φαυλοκρατία στις ακρότητες και στην κοινωνική εξαθλίωση, με τον μόνο αληθινό εκπρόσωπο του Κέντρου στη σύγχρονη πολιτική ιστορία της χώρας, τον Βασίλη Λεβέντη.

Οι δεύτεροι πάλι, ψάχνουν να βρουν ένα «Κέντρο» να πιαστούν. Να ήταν τρόπος να το γεννήσουν ακόμη και από την αστρική σκόνη αφού ο Βασίλης Λεβέντης και η ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΩΩΝ, ήταν μεν πάντα εδώ, αλλά διαχρονικά τους χαλούσαν τα σχέδια.