Μαθήματα ζωής – Μια πολιτική πρόταση για την παιδεία
Ημερομηνία αρχικής ανάρτησης : 2015-04-03 18:03:00 Timestamp ID : 1428084180
Μαθήματα ζωής, μια πρόταση για την παιδεία.
Η μητέρα πρέπει να ακούει τις ανάγκες του βρέφους της. Όχι τις δικές της. Οι μητέρες στην Ελλάδα νομίζουν ότι καταλαβαίνουν τα παιδιά τους αλλά η κλινική εμπειρία αποδεικνύει συνεχώς το αντίθετο.
Βλέπεις κανείς, ένα παιδί 10 μηνών που θέλει να παίξει με την πάνινη μπάλα. Του κάνει εντύπωση. Του αρέσουν τα χρώματα και η υφή της πάνινης μπάλας. Ρωτώ τη μητέρα : Παίζετε με το παιδί σας; Ναι παίζω, μου απαντάει. “Τι παιχνίδια παίζετε;” ξαναρωτώ.
Παίζουμε με κάτι κουκλάκια αλλά συχνά δεν της αρέσει και σταματάει και μετά κλαίει. Τότε γιατί παίζετε συχνά με τα κουκλάκια, ρωτάω. Ε τι να παίξουμε, λέει η μητέρα. Της λέω “να παίξετε με την πάνινη μπάλα. Αυτό είναι το αγαπημένο παιχνίδι του παιδιού”.
Την επόμενη φορά που είδα τη μητέρα, μου λέει: “Είχατε δίκιο. Τώρα που παίζουμε περισσότερο με την πάνινη μπάλα, τώρα είναι πιο ευχαριστημένη η μικρή. Και πιο χαμογελαστή Και επικοινωνούμε καλύτερα.”
Αυτό σημαίνει «ακούω τις ανάγκες σου». Οι μητέρες λοιπόν, νομίζουν ότι ακούν αλλά δεν ακούν. Ξέρετε πόσο σημαντικό είναι να σε ακούει, πραγματικά να ακούει όμως, η μητέρα σου;
Πολύ σημαντικό. ‘Όταν έχω μια υγιή σχέση με τη μητέρα μου, τότε μόνο θα είμαι ευχαριστημένος.
Δε θα έχω λόγο να επαναστατήσω. Θα νιώθω γενικά ευχαριστημένος.
Αν όμως δεν είμαι, θα προσπαθώ να βρω τρόπους να την πληγώσω. Να την κάνω να θυμώσει για να ασχοληθεί μαζί μου μέχρι να καταλάβει τις ανάγκες μου. Μετά θα χτυπάω τα παιδάκια στο σχολείο, θα κάνω παραπτώματα, κατόπιν, ως έφηβος θα αναπτύξω αναρχική ιδεολογία, και την επαύριο, ίσως ενταχθώ σε κάποιο κοινωνικό ή επαγγελματικό ή πολιτικό χώρο ο οποίος θα είναι προσανατολισμένος, όχι στο να συνεργαστεί με τους άλλους ανθρώπους αλλά στο να δημιουργεί προβλήματα.
Δείτε τι κάνουν οι αναρχικοί. Έχοντας μέσα τους το συναίσθημα της αδικίας και το συναίσθημα ότι κανείς δεν τους ακούει, σχεδιάζουν πως θα πληγώσουν τον τόπο τους (τη μητέρα Ελλάδα) και πως θα ζήσουν εις βάρος των άλλων. Λες και τους χρωστάει κανείς. Το αίσθημα ότι τους χρωστάει κάποιος, προέρχεται από τη μητέρα τους, που τους χρωστάει ότι δεν τους άκουσε.
‘Οχι δεν είναι σκοπός μου να ενοχοποιήσω την Ελληνίδα μάνα. Ακούστε με : σας μιλώ μέσα από την κλινική μου εμπειρία. Η Ελλάδα είναι “αναρχικός” χώρος. Επειδή η μητέρα δεν ακούει τις ανάγκες των παιδιών, εδώ (κανονικά) έρχεται ο ρόλος του πατέρα.
Οι άνδρες στην Ελλάδα είναι χρησιμοποιημένοι από την μητέρα τους. Επειδή οι γυναίκες για πολλά χρόνια ήταν κάτω από το ζυγό του αφέντη – πατέρα (οθωμανικά κατάλοιπα), τελικά κατέληγαν να παντρευτούν άντρες οι οποίοι τις καταπίεζαν. Δεν τις καταλάβαιναν Δεν τις άφηναν να δουλέψουν (δείτε τις παλιές Ελληνικές ταινίες…).
Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Οι γυναίκες – μητέρες έβρισκαν καταφύγιο στον γιο, τον οποίο και χρησιμοποιούσαν για να επικοινωνήσουν.
Ουσιαστικά έλεγαν: “με τον πατέρα σου δεν μπορώ να επικοινωνήσω, άρα θα επικοινωνήσω με σένα”.
‘Έτσι τον “έδενε” στη φούστα της και σήμερα έχουμε τον 45ρη να μένει με τη μητέρα του ή να παντρεύεται μια γυναίκα που δεν τον “καταλαβαίνει”. Κι εκείνος. την παντρεύεται για να την εκδικηθεί, αφού στο πρόσωπο της, βλέπει το πρόσωπο της μητέρας του.
Αυτή είναι η συνήθης οικογενειακή ιστορία στην σύγχρονη Ελλάδα Ακόμη και σήμερα, μη νομίζετε ότι έχει αλλάξει η ουσία. Το φεμινιστικό κίνημα ναι μεν έχει επηρεάσει την κουλτούρα αλλά η ανατολίτικη νοοτροπία είναι τόσο βαθιά περασμένη και ριζωμένη στην Ελληνική συνείδηση που αν δεν συμβούν παρεμβάσεις στην παιδεία, τίποτε δεν θα αλλάξει.
Βλέπουμε λοιπόν ότι ο πατέρας έχει σημαντική ευθύνη στην προβληματική αυτή κατάσταση. Κανονικά ο ρόλος του πατέρα, είναι να στηρίξει τη γυναίκα του, για να μπορέσει εκείνη με την έμφυτη δοτικότητά της να δώσει απλόχερα στα παιδιά της όλα τα καλά πράγματα.
Αλλά ο Έλληνας πατέρας δεν ασχολείται με την οικογένεια του.- Ασχολείστε με την οικογένεια σας; ρωτάω τους πατεράδες. Μα βέβαια,,μου απαντάνε. όταν όμως μπαίνουμε στην ουσία, αποκαλύπτεται ότι προσφορά θεωρούν τα υλικά αγαθά. Όχι Δεν είναι αυτό προσφορά.
Μπορείς να είσαι δίπλα στο παιδί όταν τραβάει τα μαλλιά του αδερφού του και να του εξηγήσεις ότι αυτό του προκαλεί πόνο και γιαυτό δεν τραβάμε τα μαλλιά; Μπορείς να είσαι κοντά στο παιδί όταν έχει να διασχίσει έναν σκοτεινό διάδρομο στο σπίτι και φοβάται; Να του δείξεις που είναι ο διακόπτης και πως πατιέται το κουμπί για να ανάψει το φως;
‘Η ακόμη-ακόμη μπορείς να περπατήσεις μαζί του στο σκοτεινό διάδρομο και να μιλήσετε γιαυτό; Μπορείς να του πεις με απλά λόγια την πραγματικότητα όταν σε ρωτήσει για το πως γεννιούνται τα παιδιά; Και όχι υπεκφυγές με τη γνωστή ιστορία περί πελαργού. Την πραγματικότητα.
Η ψυχανάλυση έχει από δείξει εδώ και χρόνια ότι η σεξουαλικότητα είναι ένα θέμα για το οποίο πρέπει να μιλάμε άφοβα με τα παιδιά μας όταν μας ρωτούν.
Μπορείς να συμβουλευτείς έναν ειδικό όταν δεν ξέρεις πως να χειριστείς ένα θέμα με το παιδί σου; Μπορείς να στηρίξεις συναισθηματικά τη γυναίκα σου, όταν εκείνη είναι προβληματισμένη για κάποιο θέμα που αφορά το παιδί; Μπορείς όταν εκείνη είναι στις δύσκολες μέρες της, να την ξεκουράσεις και να ασχοληθείς ακόμη περισσότερο με το παιδί σου; Νομίζετε ότι όλα αυτά μπορούν να αντικατασταθούν με ένα play station, με ακριβά ρούχα, παπούτσια και αυτοκίνητα;
‘Οχι φίλες και φίλοι. Δε μπορούν να αντικατασταθούν. Το νομοσχέδιο για την παιδεία της ‘Ενωσης Κεντρώων θα έχει οπωσδήποτε μέσα ένα τμήμα θέσπισης εβδομαδιαίου σχολικού μαθήματος όπου ειδικοί ψυχικής υγείας, κατάλληλα εκπαιδευμένοι θα κάνουν τα μαθήματα ζωής που τόσα χρόνια μελετάμε και σχεδιάζουμε οι ειδικοί της ψυχικής υγείας. Μαθήματα ζωής στην τάξη για τα παιδιά.
Κοινωνία που θέλει να σέβεται τα μέλη της, που θέλει να μάθει να συνεργάζεται, που θέλει να προσφέρει, που θέλει να μοιράζεται και που θέλει να ζει ευχαριστημένη, πρέπει να μάθει λίγο τον εαυτό της.
Πως κάνουν σχέσεις τα αγόρια με τα κορίτσια; Ποιες είναι οι διαφορές τους; Τι με προβληματίζει; Πως αντιμετωπίζω ένα πρόβλημα; Τι είναι η σεξουαλικότητα;
Επιθυμίες, σκέψεις, συναισθήματα. Να μάθουν τα παιδιά να συζητούν και να πηγαίνουν σε βάθος. Να ανακαλύπτουν τον εαυτό τους. Να καταλάβουν σε ποιο κόσμο γεννήθηκαν. Ποια είναι η μητέρα τους, ποιος είναι ο πατέρας τους. Τι σχέση έχουν με τα αδέρφια τους. Να μιλήσουν για τη ζήλια τους, για το θυμό τους. Ποιες είναι οι κλίσεις που έχει ο καθένας; Πως συνεργαζόμαστε; Γιατί νιώθουμε καμιά φορά ότι έχουμε μέσα μας κακά πράγματα; Τι είναι η ευθύνη; Κι ένα σωρό άλλα πράγματα. όλα αυτά τα ερωτήματα, χρειάζονται χρόνο για να απαντηθούν, να διερευνηθούν και ειδικούς με συγκεκριμένη εκπαίδευση για να αναλάβουν αυτά τα μαθήματα
Προσωπικά, είμαι έτοιμος ως άνθρωπος και ως επαγγελματίας ψυχικής υγείας να βοηθήσω προς τις παραπάνω κατευθύνσεις Και χαίρομαι ιδιαιτέρως που στο πρόσωπο της πολιτικής ομάδας της ‘Ένωσης Κεντρωων, ακούγονται οι προτάσεις αυτές οι οποίες είναι αποδεκτές από το σύνολο του επιστημονικού κόσμου. Μάλιστα βρήκα από την πρώτη στιγμή ανταπόκριση χωρίς ιδιαίτερες και πολύπλοκες διαδικασίες. Η κα. Αρχοντούλη για παράδειγμα είδα ότι είναι έτοιμη να συζητήσει επάνω σε αυτά τα θέματα και έχει και η ίδια πολύ σημαντικές ιδέες για τον χώρο της παιδείας.
Η βασική ιδέα, να βοηθήσουμε με ειδικά σχεδιασμένες παρεμβάσεις στο χώρο της παιδείας, τα παιδιά, την οικογένεια, τον πατρικό ρόλο, την μητέρα, θα είναι στην επόμενη βουλή ένας από τους κύριους στόχους. Μαθήματα ζωής να θυμάστε. Έτσι λέγεται η παρέμβαση στην παιδεία που θα κάνουμε. Και όλοι θα διαπιστώσετε σε μερικά χρόνια τα οφέλη από αυτά τα μαθήματα Θα το βλέπετε όταν οι νέοι άνθρωποι δεν θα περνούν με κόκκινο φανάρι το δρόμο, θα το βλέπετε επίσης όταν δεν θα παρκάρουν επάνω στα πεζοδρόμια, θα είναι φανερό ότι κάτι έχει αλλάξει όταν παντού θα υπάρχει εύκολη πρόσβαση για τα άτομα με ειδικές ανάγκες, θα το διαπιστώνετε όταν θα σας μιλούν στον πληθυντικό έως ότου γνωριστείτε καλύτερα, θα το καταλαβαίνετε από το γεγονός ότι δεν θα βρομίζουν τον δημόσιο χώρο, ούτε θα χρειάζεται κανείς να τους λέει να κόβουν από δείξεις, γιατί θα τις κόβουν από μόνοι τους. όλα αυτά φαίνονται πολύ μακρινά σήμερα
Πιστεύω όμως ότι η Ένωση Κεντρώων, ως ένας στοργικός, με όρια και σταθερότητα πατέρας, εξελίσσεται σε έναν φορέα μιας νέας σωστής δόμησης της κοινωνίας. Όχι μην εκπλήσσεστε. Επιλέγω προσεκτικά κάθε λέξη την οποία χρησιμοποιώ. Πιστεύω ότι η ελληνική κοινωνία χρειάζεται μια νέα “δόμηση”. Να φτιαχτεί από την αρχή Δεν είναι αδύνατον. Απλως χρειαζεται να ακούμε λίγο περισσοτερο ο ενας τον άλλον.
Εύχομαι καλή δύναμη σε όλους και καλή είσοδο της Ένωσης Κεντρώων στην επόμενη βουλή
Μιχάλης Πατεράκης
Ψυχολόγος Ψυχοθεραπευτής
www.psychotherapy.net.gr