Ελληνική Απαιδεία

Ημερομηνία αρχικής ανάρτησης : 2015-05-25 10:48:00 Timestamp ID : 1432550880

Εντάξει, το ξέρουμε ότι φταίνε ο λ ε ς οι πολιτικές «ηγεσίες» των τελευταίων εκατό χρόνων για την ελεεινότητα της  π α ι δ ε ί α ς κι ό λ ω ν  τ ω ν  φ α ν ε ρ ω μ ά τ ω ν της. Έτσι, πολύ σωστά ο εκπαιδευτικός κόσμος επιρρίπτει ομοθυμαδόν στο εκάστοτε κυβερνών κόμμα ευθύνες για την τραγικά φτωχή υλικοτεχνική υποδομή των περσότερων σχολείων, για την κακή ποιότητα σχολικών βιβλίων, για την πλημμελή προετοιμασία των εκκολαπτόμενων διδασκόντων, για το ανούσιο περιεχόμενο των επιμορφωτικών σεμιναρίων κι ιδιαίτερα αυτών που διοργανώνονται για τους πρωτοδιόριστους διδάσκοντες, για τη σχεδόν ανύπαρκτη δια βίου επαγγελματική ανάπτυξή τους και φυσικά για τις γελοίες αποδοχές τους.

Πότε όμως ο εκπαιδευτικός κόσμος δεν το έβαλε στα πόδια μπροστά στη μαύρη αλήθεια ότι για το χάλι αυτό φέρνουν μερίδιο ευθύνης τόσο οι ίδιοι οι διδάσκοντες όσο κι οι «χαλκέντεροι» συνδικαλιστές τους; Θέλω να πω, ξεκινώντας απ’ το κρίσιμο: Τους κυβερνώντες που ευθύνονται για την ανάπηρη παιδεία μας ποιος τους ψήφιζε τόσα χρόνια; Όλες αυτές οι «ηγεσίες» δεν είναι καθρέφτες μας; Δεν παράγονται από εμάς; Όλα αυτά τα χρόνια πότε άλλαξε στα ουσιαστικά (που θα πει στη συνείδησή του την ίδια) ο εκπαιδευτικός κόσμος για να μπορέσει να τους ανατινάξει;

Έπειτα, πότε και πόσοι διδάσκοντες διάβασαν ένα βιβλίο ανωτέρου επιπέδου πέραν απ’ αυτά που είχαν διαβάσει ως φοιτητές; Πότε και πόσοι μελέτησαν τη διεθνή βιβλιογραφία για θέματα που άπτονται των παιδαγωγικών και διδακτικών πρακτικών μέσα στην τάξη προκειμένου να ενημερωθούν για τις τελευταίες εξελίξεις της επιστήμης τους, να εφαρμόσουν καινούργιες μαθησιακές προσεγγίσεις κι επιτέλους να νοιαστούν από μ ό ν ο ι  τ ο υ ς για την επαγγελματική τους ανάπτυξη και προκοπή;

Πότε και πόσοι τόλμησαν να μετατρέψουν τις περίφημες επταήμερες εκδρομές από ψυχοφθόρες κι άγονες περιπλανήσεις σε εμπειρίες ωφέλιμες απ’ την άποψη της πληροφόρησης, της καλλιέργειας και της μόρφωσης των μαθητών; Πότε και πόσοι τόλμησαν εν καιρώ απεργιακών κινητοποιήσεων ν’ αντιδράσουν και να πραγματοποιήσουν το μάθημα σ’ εξωσχολικούς χώρους (αρχαιολογικούς, μουσεία, θέατρα) προκειμένου να μην χαθούν πολύτιμες διδακτικές ώρες;

Πότε οι συνδικαλιστές κήρυξαν όχι εθιμοτυπικές απεργιούλες των λίγων ωρών αλλά πολυήμερες απεργίες με αιτήματα την αξιολόγηση, την καλύτερη ποιότητα σχολικών βιβλίων, την καθιέρωση ουσιαστικών επιμορφωτικών σεμιναρίων και προγραμμάτων δια βίου επαγγελματικής ανάπτυξης και τέλος τη δυνατότητα ανταλλαγής διδακτικού προσωπικού μεταξύ χωρών για την απόκτηση περαιτέρω διδακτικών και μαθησιακών εμπειριών;

Θα μου πει κάποιος, τι ζητάς τώρα κι εσύ εν μέσω οικονομικής κρίσης κι αστάθειας; Σύμφωνοι, όλα όμως τα προηγούμενα χρόνια που δεν ζούσαμε σ’ αυτή την αθλιότητα, πότε συνέβησαν κάποια απ’ τα παραπάνω (που, σημειωτέον, είναι ενδεικτικά).

Πολύ φοβάμαι ότι ως χ α λ α σ μ έ ν η  β α σ η που καταντήσαμε περιοριζόμαστε μόνον στο να θέλουμε να μας αλλάζουν πάντα οι άλλοι κι όχι ν’ α λ λ ά ζ ο υ μ ε εμείς οι          ί δ ι ο ι τους εαυτούς μας. Θέλουμε δηλαδή να είμαστε ε ξ α ρ τ η μ έ ν ο ι απ’ τους άλλους πάντα (το υπουργείο, τους πολιτικούς, τους συνδικαλιστές) κι όχι ανεξάρτητοι. Και γι’ αυτό ακριβώς έχουμε τέτοια άθλια παιδεία. Λυπάμαι που θα το πω: τέτοιοι που είμαστε, τέτοια παιδεία μας πρέπει.