2015-06-08 14:53:00

Η δικτατορική επιμονή των ΜΜΕ

By antidiaploki
Ημερομηνία αρχικής ανάρτησης : 2015-06-08 14:53:00 Timestamp ID : 1433775180

Φταίνε οι ξένοι που εμμένουν στις μεταρρυθμίσεις καί όχι εμείς που δεν κάνουμε περικοπές δαπανών, κλείσιμο άχρηστων οργανισμών, κόψιμο τριπλοσυνταξιούχων, κτλ. Αυτό είναι το μόνιμο εμβατήριο των ελληνικών μέσων μαζικής ενημέρωσης. Όπου και να ανοίξω στο Internet ελληνικό μέσο μαζικής ενημέρωσης, διαβάζω ηχηρούς τίτλους οι οποίοι ούτε λίγο ούτε πολύ επιμένουν να παρουσιάζουν την Ελλάδα ως το αθώο θύμα και την υπόλοιπη Ευρώπη ως δυνάστη. Ντρέπομαι ειλικρινά για λογαριασμό τους.

Κάποτε όμως, σύντομα πιστεύω, όταν θα αρχίσει να διαφαίνεται ότι δεν στερέψαμε τελείως από λογική και ότι υπήρχαν όλο αυτό το διάστημα άνθρωποι και οργανισμοί οι οποίοι διατύπωναν φρόνιμες και μελετημένες πολιτικές απόψεις, τότε πιστεύω ότι θα μπορέσουμε με γαλήνη και ηρεμία, να ξεκινήσουμε την οικοδόμηση νέων συνετότερων τρόπων προκειμένου να ζούμε αρμονικότερα ως σύνολο. Δεν είναι ουτοπία. Αλλά χρειάζεται πολύ δουλειά και περισσότερες λογικές φωνές.

Εν τω μεταξύ όμως, η τωρινή κατάσταση δεν αποπνέει αισιοδοξία. Η κυβέρνηση, αυτή τη στιγμή που μιλάμε βρίσκεται υπό την πίεση εσωκομματικής ανταρσίας με θέμα τον διορισμό της Κυρίας Παναρίτη. Όλοι όσοι μπορούσαμε να δούμε την πραγματικότητα όλον αυτό τον καιρό, περιμέναμε ότι κάποια στιγμή επρόκειτο να εκδηλωθεί αυτή η στάση. Ήταν φανερό ότι η αριστερή πτέρυγα δεν είχε και πολλά περιθώρια. Ήταν θέμα χρόνου να ξεσπαθώσει. Και να, λίγες μέρες πριν την υποτιθέμενη ολοκλήρωση της συμφωνίας και καθώς τα χρονοδιαγράμματα της αποπληρωμής των επόμενων δόσεων τελειώνουν, κάνουν την εμφάνισης τους οι διαφωνούντες.

Το καράβι θα μείνει σύντομα ακυβέρνητο και αντί να υπάρχει μία ισχυρή κυβέρνηση, ξεκάθαρη, ενιαία, συμπαγής, η οποία να είναι αποφασισμένη να θέσει όρια και να ξεκινήσει μεταρρυθμίσεις, αντιθέτως πλήττεται από τον ίδιο της τον εαυτό όπως βέβαια εξαρχής ήταν γνωστό σε όλους όσοι δεν έβλεπαν με κομματικές παρωπίδες ή με παρωπίδες συμφέροντος τις εξελίξεις. Και δίπλα σε όλα αυτά, να ακούγεται η ορχήστρα των εγχώριων ΜΜΕ τα οποία διατυμπανίζουν με κάθε τρόπο ότι δεν φταίμε εμείς αλλά φταίνε οι άλλοι. Δεν ξέρω αν πρόκειται για φάρσα ή για κωμωδία. Μάλλον για κλαυσίγελο πρόκειται.

Πρέπει λοιπόν κυρίες και κύριοι αναγνώστες να συμβεί η πτώση, πρέπει να φτάσουμε στο τέλος, πρέπει να πέσουμε χωρίς πνοή αποτελειωμένοι καταγής, πρέπει να τελειώσει και η τελευταία ελπίδα, πρέπει να δούμε οδομαχίες στη Βασιλίσσης Σοφίας για ένα κομμάτι ψωμί, πρέπει να μην παίρνει κανείς σύνταξη και πρέπει να πεθαίνουν οι ασθενείς στα νοσοκομεία από έλλειψη βασικών φαρμάκων, προκειμένου να δούμε κατάματα την πραγματικότητα. Αυτό καταλαβαίνω. Από αυτά που διαβάζω στα ελληνικά μέσα μαζικής ενημέρωσης, αυτό καταλαβαίνω. Διότι εαν περιοριστεί κανεις να διαβάζει και να ακούει τις ειδήσεις μόνο από τα μεγάλα ελληνικά ειδησεογραφικά δίκτυα, εκείνο που θα καταλαβαίνει είναι ότι οι "ξένοι" έχουν στάση αδιάλλακτη. Αυτή ομως η στάση την οποία κρατούν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, δυστυχώς αποδυκνείει τουλάχιστον τρία πράγματα: πρώτον ότι η εγχώρια δημοσιογραφία νοσεί σοβαρά, δεύτερον ότι Δημοκρατία στην Ελλάδα έχουμε μόνο στα χαρτιά καί τρίτον ότι ο Έλληνας αδυνατεί να καταλάβει οτι ο πλουραλισμός είναι αναγκαία και απαραίτητη συνθήκη προκειμένου να κατανοήσει την ουσία των τεκταινομένων γύρω του.

Η στάση των ΜΜΕ, δυστυχώς, αποτελεί παράδειγμα δικτατορικής συμπεριφοράς. Έχουν γραπωθεί με λυσσαλέα μανία τα ΜΜΕ από κάθε είδους κρατική νοοτροπία. Προσπαθούν να στηρίξουν το υπό κατάρρευση οικοδόμημα της αναξιοκρατίας, της σπατάλης, του κρατισμού, του ανορθολογισμού, της απάτης, και όλων εκείνων των σαθρών προϊόντων του νοσούντος συστήματος. Και το κάνουν αυτό γιατί δεν θέλουν να θιγούν όλοι όσοι τόσα χρόνια ζουν εις βάρος των άλλων. Όλων όσων παρανόμως διορίστηκαν. Όλων όσων απέκτησαν δικαιώματα που άλλοι άνθρωποι με περισσότερα προσόντα δεν πρόκειται να έχουν ποτέ στη ζωή τους. Διατηρούν, συντηρούν, με ένα πρωτοφανές γάντζωμα, αυτή την ιερή αγελάδα, το κράτος, το οποίο κράτος πληρώνεται από όσους μοχθούν και παράγουν. Απίστευτα πράγματα. Πραγματικά απίστευτα. Είναι δικτατορία και μάλιστα αναρχική. Ένα ιδιότυπο σύστημα. Ενα ντόπιο Ελληνικό σύστημα που βέβαια δεν θα αντέξει για πολύ ακόμα. Είναι ενα σύστημα το οποίο εχει εισχωρήσει στην κοινωνία ολόκληρη. Στην παιδεία, στον τρόπο σκέψης, στην κουλτούρα, στην αντίληψη της σχέσης κράτους – πολίτη, παντού.

Σε συνέχεια αυτών, ένα άλλο πράγμα που παρατηρώ και πραγματικά μένω με το στόμα ανοικτό, ειναι ότι και μορφωμένοι άνθρωποι υποτίθεται με κάποια παιδεία, είναι τακτικοί ακροατές και υποστηρικτές αυτού του συστήματος. Αυτό λοιπόν, μου θυμίζει την γνώση που απέκτησα τόσα χρόνια από την προσωπική, κοινωνική και επαγγελματική μου ζωή, ότι: "η μόρφωση δεν έχει θετική συνάφεια με την ωριμότητα". Αφού όμως έχουν έτσι τα πράγματα, τότε οδηγούμαι να σκεφτώ τα εξής δυό παρακάτω: πρώτον, φανταστείτε τί γίνεται με τον αμόρφωτο πληθυσμό ο οποίος άγεται και φέρεται πολύ πιο εύκολα σε σχέση με τον μορφωμένο (είναι ζήτημα αντίληψης της σημαντικότητας του σκεπτικισμού), και δεύτερον, κοιτάξτε καλά και κρατείστε την γνώση την οποία αποκομίσαμε ως κοινωνοί της ίδιας πραγματικότητας τόσα χρόνια: ένα κράτος χωρίς όρια δημιουργεί μία χαώδη κοινωνία.

Δεν θα μπω στον πειρασμό να ξεκινήσω να γράφω αναλύσεις της πολιτικής νοοτροπίας στην Ελλάδα με βάση την επιστημονική μου γνώση ως Ψυχολόγος Ψυχοθεραπευτής διότι δεν έχω τον χρόνο να εξηγήσω με ποιον ακριβώς τρόπο το κράτος, η ιερή αγελάδα δηλαδή, είναι η μαμά, η οποία ταΐζει εφ' όρου ζωής το παιδί της κι έτσι το παιδί δεν πρόκειται ποτέ να δουλέψει (εξ ‘ού οι πενηντάρηδες που μένουν ακόμα με τη μάνα τους, κτλ), ούτε έχω το χρόνο να αναλύσω το γεγονός ότι ο πατέρας ως αντιπρόσωπος της ασφάλειας, της σταθερότητας και των ορίων είναι άφαντος από την Ελληνική οικογένεια, ούτε έχω χρόνο να αναλύσω ότι η τουρκοκρατία ως φορέας συγκεκριμένων πολιτισμικών τάσεων έπαιξε στημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση της οικογένειας και της σημερινής Ελληνικής κοινωνίας. Αυτά τα γράφω και τα αναλύω σε συνέδρια και σε άρθρα τα οποία δημοσιεύω από καιρού εις καιρόν. Εδώ λέω μόνο δυο τρία πράγματα για την πολιτική.

Γύρω απο τα παραπάνω εχω προτείνει στην Ένωση Κεντρώων να συνδράμω στην δημιουργία ενός νομοσχεδίου το οποίο θα φέρει στοχευμένες παρεμβάσεις όσον αφορά στην στήριξη της ελληνικής οικογένειας, της μητέρας και του παιδιού, μέσα από παρεμβάσεις στον τομέα της παιδείας. Ξέρετε, το να δώσουμε πραγματικό χρόνο για να ασχοληθούμε με τέτοιες επιστημονικές παρεμβάσεις, σημαίνει ότι σε μια εικοσαετία, η κοινωνία θα εχει αρχίσει να δείχνει σημάδια ωριμότητας. Οι νέοι θα μαθαίνουν στους παλιούς πως να σχετίζονται. Θα δημιουργηθούν αξίες. Οι άνθρωποι θα βρίσκουν νόημα στη ζωή τους. Νόημα δεν είναι να κάθεσαι, να μη δουλεύεις, και να πληρώνεσαι εις βάρος όσων παράγουν. Το σύστημα αυτό, το καθεστώς αυτό, αναπαράγει σήμερα οτιδήποτε άχρηστο. Ακόμη και οι δήθεν παρεμβάσεις που εχουν λάβει χώρα τα τελευταία χρόνια στην παιδεία, ήταν αποτέλεσμα πρακτικών συναλλαγής. Δεν είχαν ως στόχο το ενδιαφέρον στους ανθρώπους αλλά μόνο το άνοιγμα άχρηστων θέσεων για να πάρουν κάποιοι μία θέση στο δημόσιο. Δυστυχώς είμαι γνώστης καί πρακτικών οι οποίες έλαβαν χώρα αλλά καί ανθρώπων οι οποίοι ηταν πιόνια του συστήματος. Κάποτε προσπάθησα, και δούλεψα με συναδέλφους ψυχολόγους και ψυχιάτρους για να φτιαχτεί μία δομή για αυτιστικά παιδιά. Ήταν απίστευτα τα εμπόδια που συνάντησα από τον συνδικαλισμό, τον διευθυντή του τότε νοσοκομείου αλλά και το γραφείο του τότε υπουργού υγείας προκειμένου να γίνει πραγματικότητα το όνειρο μιας πτέρυγας για την αντιμετώπιση των διαταραχών του αυτιστικού φάσματος. Το θράσος, η παρεμπόδιση και ο εμπαιγμός περίσσευαν. Τα παράτησα και από τότε δεν ξανασχολήθηκα με καμμία ανάλογα προσπάθεια. Το δημοσιογραφικό σύστημα όμως δεν ξέρει να βγάζει ειδήσεις για να βοηθήσει λίγο τις σοβαρές προσπάθειες. Γιατί κι αυτό ειναι έρμαιο του συνδικαλισμού και των υπουργικών γραφείων. Η έννοια του σεβασμού έχει χαθεί. Ο δημοσιογράφος που δεν μελετά και δεν υποστηρίζει την πένα του, δεν σέβεται κανέναν. Ποντάρει στην αμορφωσία και στον ωχαδερφισμό αλλά και στην δική του περίλυπη άγνοια.

Παρόλα αυτά, πιστεύω ότι μπορούμε να γίνουμε μια ευρωπαϊκή χώρα. Αλλά χρειάζεται όσοι θέλουν να εμπλακούν με την πολιτική να πάρουν στα σοβαρά τον ρόλο τους. Αλλιώς να παλέψουν από το δικό τους μετερίζι, ο καθένας στον τομέα του. Επειδή όμως αυτό δεν φτάνει διότι ο κρατισμός είναι πια επικίνδυνος και επειδή η διαφθορά έχει γίνει καρκίνος, πρέπει πρώτα η πολιτική εξουσία και οι αντιπρόσωποί της να φανούν επιτέλους αντάξιοι της λογικής και της σωφροσύνης.

Για άλλη μια φορά λοιπόν η ευχή μου είναι: "περισσότερη σύνεση"

Καλή συνέχεια σε όλους.

Μιχάλης Πατεράκης
Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπευτής