2015-06-30 10:09:00

Οι προφητείες ενός πολιτευτή

By antidiaploki
Ημερομηνία αρχικής ανάρτησης : 2015-06-30 10:09:00 Timestamp ID : 1435658940

Όπως οι πολιτικοί όμοια κι οι δημοσιογράφοι έχουν καταντήσει να περιορίζονται στη δημιουργία εντυπώσεων και στη πρόκληση ακραίων αισθημάτων και μόνον. Σε μια τέτοια απόκλιση από το δέον του επαγγέλματος οδηγούν οι πηχυαίοι τίτλοι των εντύπων, οι τάχα βαρυσήμαντες και βαρύγδουπες «ειδήσεις», οι εξωπραγματικοί χαραχτηρισμοί κι οι ρηχές «αναλύσεις».

Τον τελευταίο καιρό εμφανίζεται σε διάφορα τηλεοπτικά κανάλια, κυρίως της επαρχίας και με μια συχνότητα που δεν την είχαμε συνηθίσει, ο πολιτευτής και πρόεδρος της Ένωσης Κεντρώων, Βασίλης Λεβέντης. Δεν είναι, βέβαια, η πρώτη φορά που τον ακούμε: Ήδη απ’ τη δεκαετία του 1990 έκανε την εμφάνισή του μες απ΄ τη συχνότητα του Καναλιού 67.

Συνήθης χαραχτηρισμός αποδιδόμενος από σχεδόν όλους τους δημοσιογράφους, γνωστούς κι αγνώστους, είν’ αυτός του «προφήτη». Ο Βασίλης Λεβέντης «προφήτεψε» ή έστω «προέβλεψε», λεν, από πολύ νωρίς τις επερχόμενες και ραγδαίες πολιτικές, δηλαδή κοινωνικές εξελίξεις που φέρανε τον τόπο στη σημερινή δεινή οικονομική θέση. Αυτό είν’ το κυριότερο γνώρισμα που του προσάπτουν οι επιπόλαιοι δημοσιογράφοι και μάλιστα με ευκολία, δηλαδή χωρίς νάχει προηγηθεί κάποια ουσιαστική κρίση και κριτική αντιμετώπιση της περίπτωσης Λεβέντη. Με την ίδια ευκολία που αναλύουν όλα τα θέματα εξάλλου, επίκαιρα κι ανεπίκαιρα, και διαμορφώνουν συνειδήσεις και προτιμήσεις στο κοινό. Γιατί τώρα κι ύστερα απ’ αυτή την εμμονή τους στην ιδιότητα του «προφήτη» ο πάντα προδομένος λαουτζίκος αν τον ψηφίσει, θα το κάνει γιατί ακριβώς λέει τα μελλούμενα!

Ο Βασίλης Λεβέντης, όμως, ούτε «προφήτης» είναι ούτε «προφητείες» έκανε ποτέ. Το κύριο γνώρισμα του δεν είναι καν αυτό. Ο Βασίλης Λεβέντης ξεκίνησε τον δημόσιο λόγο του στις αρχές της δεκαετίας του 1990, δηλαδή σε μια περίοδο που η ανομία κι η ατιμωρησία είχε ήδη εγκαθιδρυθεί κι η πνευματική και ηθική σήψη είχε σαπίσει το σώμα της ελληνική κοινωνίας. Η περίοδος αυτή κυοφορούσε και προετοίμαζε φ α ν ε ρ ά (παρά εκείνο το υποκριτικό: που να τα περίμενε κανείς τότε αυτά που μας βρήκαν τελικά;) τις επιπτώσεις του άσωτου κι έκλυτου βίου των Ελλήνων που τώρα κλαίνε πάνω απ’ το χυμένο γάλα! Υπήρχαν τόσες πολλές εκδηλώσεις και φανερώματα ενός τέτοιου βίου που οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια (κι ο καθένας νοήμων ήταν σε θέση να κάνει τις σωστές εκτιμήσεις) στα επερχόμενα σημερινά που αμφιβάλλω αν υπήρχε έστω κι ένας Έλληνας που να μην τα διαισθάνθηκε τότε αλλά, αντίθετα, εθελοτυφλούσε.

Αυτή την κυοφορούσα τα μελλοντικά δεινά πραγματικότητα, ο Βασίλης Λεβέντης είχε όχι μόνον το θάρρος να την αντικρίσει κατάματα αλλά και την τόλμη (και την αρετή συνάμα) να την περιγράψει ω ς  ή τ α ν χωρίς καμία διάθεση εξωραϊσμού και μερεμετίσματος. Άλλως ειπείν, ο Βασίλης Λεβέντης είπε την  α λ ή θ ε ι α (και συνεχίζει να την λέει στους ίδιους θυμωμένους τόνους – η αλήθεια μόνον έτσι ειπώνεται) σε έναν κόσμο που την ήξερε πολύ καλά αλλά δεν ήθελε να την παραδεχτεί από δειλία, φόβο και παν’ απ’ όλα από βόλεμα. Σ’ έναν κόσμο που είχε μάθει και τον είχαν μάθει να το βάζει στα πόδια μπροστά στην πραγματικότητα.

Επομένως, τα λόγια τού τότε Βασίλη Λεβέντη δεν ήταν ούτε καν προβλέψεις αλλά η περιγραφή των πραγμάτων, ήταν η αλήθεια γυμνή, διατυπωμένη χωρίς περιστροφές κι αυτό πολλοί το εξέλαβαν εκείνες τις εποχές ως τρέλα, ως παραξενιά, ως ματαιότητα, ενώ τώρα ως ικανότητα στο προφητεύειν γιατί ίσως φοβούνται να παραδεχτούν ή δεν θέλουν να πιστέψουν (μαθημένοι όπως είναι τόσα χρόνια σε σκηνοθετημένες καταστάσεις – πολιτικά παιχνίδια τα λένε κάποιοι ακόμα και τώρα –και στην ξύλινη γλώσσα των πολιτικών) ότι υπάρχει κάποιος που λέει την αλήθεια και ταυτόχρονα επιδιώκει να παίξει κάποιο ρόλο στα πολιτικά πράγματα της χώρας (επικίνδυνος συνδυασμός αυτός για τους ίδιους αλλά και για πολλούς άλλους).

Στον Βασίλη Λεβέντη ταιριάζει εκείνο το Φιλοστράτιο «[]άνθρωποι δε γιγνομένων, σοφοί δε προσιόντων αισθάνονται» κι ίσως για τον λόγο αυτόν θ’ άξιζε ο ίδιος την προσοχή μας ακόμα και τώρα, την ύστατη στιγμή . . . .

Κωνσταντίνος Κ. Χατούπης