2015-07-02 21:23:00

Η εποχή της κρίσης γεννά υπεύθυνους πολίτες

By antidiaploki
Ημερομηνία αρχικής ανάρτησης : 2015-07-02 21:23:00 Timestamp ID : 1435872180

Nαι, όχι, ναι, όχι…

Κάθε ώρα που περνά το δίλημμα γίνεται χειρότερο, κάθε μέρα το ψευδοδίλλημα γίνεται ακόμη πιο διχαστικό.

Η πικρή αλήθεια είναι ότι οι επιλογές που έχουμε κάνει τα τελευταία χρόνια μας έχουν φέρει σε μια άνευ προηγουμένου δυσχερή κατάσταση. Είτε με το Ναι είτε με το Όχι διαφαίνεται ότι η καθημερινότητα μας όχι δεν πρόκειται να βελτιωθεί, αλλά θα γίνει πολύ πιο δύσκολη από πριν.  Ήδη με αυτό το δημοψήφισμα έχουν όλοι στη συνείδηση τους αποδεχτεί ως αφετηρία την πρόταση της κυβέρνησης και θεωρούν ανεκτά τα μέτρα των λεγόμενων «θεσμών».

Αυτές τις μέρες παρατηρώ με πολύ προσοχή τις αντιδράσεις του κόσμου και ιδιαιτέρως της γενιάς μου, μιας γενιάς που είναι υποχρεωμένη να σηκώσει το βάρος αυτών των αποφάσεων.

Καταρχάς μου κάνει μεγάλη εντύπωση ο συναισθηματισμός με τον οποίο αντιμετωπίζουμε αυτήν την πραγματικότητα και αυτό το αδιέξοδο. Ναι από φόβο/ όχι από περηφάνια. Ναι γιατί θα με ξεβολέψουν και θα φύγω από τη ζώνη ασφάλειας μου/ όχι γιατί δεν έχω τίποτα να χάσω επομένως ας καταστραφούμε όλοι. Ναι γιατί μου είναι αδιανόητο να μην είμαι η άρχουσα τάξη, να χάσω την εξουσία και να μην είμαι το κατεστημένο/ όχι γιατί δεν μπορώ να ανεχτώ ότι εσύ με την αξία σου καταφέρνεις να πετύχεις  πράγματα και να κερδίζεις περισσότερα από μένα!

Κατά δεύτερον στεναχωριέμαι και απογοητεύομαι με το κλίμα διχασμού και την έλλειψη δημοκρατικού συναισθήματος από μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων. Δυστυχώς όταν αρχίζουν τα προβλήματα να χτυπάνε την πόρτα μας, όταν νιώθουμε να απειλείται η τσέπη μας και η βολή μας, ξεχνάμε τις αξίες που ευαγγελιζόμαστε. Αξίες όπως ο σεβασμός στην άποψη του άλλου και στο δικαίωμα να επιλέξει αυτό που θεωρεί για αυτόν καλύτερο, εξαλείφονται. Γιατί με βάση τη δική μας θέση είναι παράλογοι και επικίνδυνοι. Άρα πώς γίνεται να αφήσω αυτόν τον ανίδεο και αμόρφωτο να μου ορίσει εμένα το μέλλον μου και τη ζωή μου? Πώς μπορώ να είμαι ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ αυτές τις στιγμές? ΕΓΩ ξέρω την αλήθεια και όσοι είναι αντίθετοι θα τους λιώσω… Επομένως αν κατέχω οποιαδήποτε μορφή εξουσίας θα την ασκήσω. Είτε ως εργοδότης, είτε ως συνδικαλιστής είτε στην τελική μπορεί και να χειροδικήσω για να καταλάβει!    

Για όλο αυτό το αδιέξοδο όμως στην πραγματικότητα φταίω και εγώ. Φταίω γιατί τόσα χρόνια αδιαφορώ. Τα βλέπω και δεν κάνω τίποτα. Ασκώ κριτική εκ του μακρόθεν, έχω τη δουλειά μου και θεωρώ ότι δεν αξίζει να χαλάω ουσία για να ασκώ έλεγχο και να είμαι ενεργός πολίτης. Αφήνω τα παιδιά του κομματικού σωλήνα, τους εντεταλμένους συμβούλους, τους ανεπάγγελτους και αυτούς που έχουν συμφέροντα να καθορίζουν το μέλλον μου. Δεν αξίζει να ασχοληθώ με αυτό το σύστημα και για αυτό το υποστηρίζω μέσω της αδιαφορίας μου. Και όταν είναι η ώρα να ψηφίσω γκρινιάζω για την έλλειψη επιλογών, ψηφίζω τους ίδιους με μια οπαδική αντίληψη και πολλές φορές απέχω…

Αποτέλεσμα τούτου είναι να έχω φτάσει στα 35 και ξαφνικά να νιώθω ότι πνίγομαι από την αδικία και τους ‘κακούς’ Ευρωπαίους ή ‘κακούς’ Έλληνες πολιτικούς (Δεξιούς, Αριστερούς, Σοσιαλιστές, Κομμουνιστές κλπ) που μου καταστρέφουν το μέλλον.

Η αλήθεια όμως για μένα είναι μια. Παρότι ανήκα στην ‘παλαιά’ μεσαία τάξη που έχει πλέον αποδομηθεί τελείως τα τελευταία χρόνια έχω ακόμη επιλογή. Στη δημοκρατία έχω ακόμη επιλογή. Επίπλαστη? Μπορεί αλλά στην τελική επιλέγω και με φοβούνται όταν είμαι ενωμένος και όχι διχασμένος. Ποτέ δεν είναι αργά να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Στη ζωή δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Σε κάθε κατάσταση που αντιμετωπίζουμε, είτε νιώθουμε ότι την προκαλέσαμε είτε όχι, υπάρχουν επιλογές.

Και αυτή τη στιγμή οι επιλογές μου σε αυτό το δημοψήφισμα είναι δυο.

Ναι. Το ναι δημιουργεί ένα αίσθημα ασφάλειας ότι η καθημερινότητα μου θα κυλήσει όπως την ήξερα. Δηλαδή θα μείνω στο άμεσο μέλλον εντός ευρώ, θα διατηρηθούν οι καταθέσεις μου, θα υπάρχουν οι επιδοτήσεις από την ευρωπαϊκή ένωση, θα υποστηρίζεται το τραπεζικό σύστημα και θα έχω την υποστήριξη του λεγόμενου δυτικού συνασπισμού. Ταυτόχρονα όμως με τον τρόπο που έρχεται αυτό το Ναι, αποδέχομαι με τον πλέον επίσημο τρόπο την επικυριαρχία των ισχυρών δυνάμεων της Ευρώπης στη χώρα μου, συναινώ στην επαναφορά του σάπιου πολιτικού συστήματος που ήθελα να διώξω και με έφερε το 2010 σε αυτήν την κατάσταση και έχω ουσιαστικά δηλώσει ότι θα συμφωνήσω άνευ όρων ώστε να διατηρήσω αυτό μου το κεκτημένο. Γιατί με βάση την πρακτική, τις αντιδράσεις και δηλώσεις των Ευρωπαίων αυτές τις μέρες, που ξέρω ότι την επόμενη του Ναι δε θα χρησιμοποιήσουν αυτήν την απόφαση ώστε να επιβάλλουν ακόμη πιο δυσχερή μέτρα από ότι είχαν καταλήξει προηγουμένως? Κρίνοντας από το επίπεδο των Ευρωπαίων ηγετών τη δεδομένη χρονική στιγμή είμαι σίγουρος ότι θα το κάνουν. Και εμείς μετά τι θα πούμε? Είπαμε ναι αλλά τώρα διαφωνούμε?

Όχι. Το όχι δημιουργεί ένα αίσθημα υπερηφάνειας και μη υποδούλωσης. Δίνει ένα σαφές μήνυμα ότι βάζουμε όρια αλλά ταυτόχρονα δημιουργεί μια αβεβαιότητα διότι δεν φαίνεται να υπάρχει συγκεκριμένο σχέδιο για το πώς μπορεί να χρησιμοποιηθεί. Δεν έχει παρουσιαστεί πρόταση με βάση την οποία θα κρίνω και θα αποφασίσω. Και το χειρότερο είναι ότι παρόλες τις διαβεβαιώσεις για επαναδιαπραγμάτευση την επόμενη μέρα εντός ευρώ, η εμπειρία αυτών των 5 μηνών με κάνει να αμφισβητώ την αποτελεσματικότητα της υλοποίησης. Ταυτόχρονα η πραγματική κατάσταση της οικονομίας και η στενότητα χρόνου ώστε να υπάρξει μια λύση μετατρέπει μια τέτοια απόφαση σε επιλογή προβληματική που χαρακτηρίζεται από ρίσκο.

Όντας ένας άνθρωπος που επιχειρεί σε μικρομεσαία κλίμακα ό,τι έχει παρουσιαστεί ως τώρα και από τις δυο πλευρές το θεωρώ απαράδεκτο και ένα ακόμη εμπόδιο στην προσπάθεια μου και αγωνία μου να δημιουργήσω. Παρόλα αυτά με λογική, νηφαλιότητα και ηρεμία θα επιλέξω μεταξύ αυτών των δυο απεχθών επιλογών. Θα το κάνω με επίγνωση των συνεπειών, θα το υποστηρίξω, δε θα κρίνω το διπλανό μου για την επιλογή του, θα δεχθώ το αποτέλεσμα όποιο και αν είναι, θα προσαρμοστώ και δε θα μεμψιμοιρώ. Και από δω και πέρα ό,τι και να επιλέξουμε ως έθνος, θα συμμετέχω ακόμη πιο ενεργά ώστε να αλλάξω, στο μέτρο που μπορώ, καταστάσεις και μην αφήνω αγόγγυστα να με οδηγούν σε τέτοια μονοπάτια…