Ελλάδα: Ένα πληγωμένο και μπερδεμένο παιδί

Ημερομηνία αρχικής ανάρτησης : 2015-07-07 10:27:00 Timestamp ID : 1436264820

Που του έταξαν κουλούρι και δεν του το πήραν. Που το πρόδωσαν. Που του υποσχέθηκαν οτι θα κοιτάξουν αν κρυώνει, αν πεινάει, αν θελει να τρέξει, να παίξει, να χοροπηδήσει ανέμελο αλλά τίποτα δεν έκαναν. Που όταν φοβόταν χρειαζόταν κάποιον δίπλα του να του κρατάει το μικρό του χέρι. Που οταν θύμωνε ήθελε κάποιον δίπλα του να αντέξει το θυμό του. Να το κρατήσει αγκαλιά.  Που όταν μπερδευότανε, ζητούσε έναν μπαμπά να του διδάξει ποιά είναι τα όρια των πραγμάτων. Με καλοσύνη κι ενδιαφέρον και δίψα για μάθηση. Που ήθελε να του λένε την αλήθεια αλλά όλοι έκαναν ότι μπορούσαν για να διαστρεβλώνουν την αλήθεια και κρύβονταν πίσω από το δάχτυλό τους. Αυτά ήθελε το πληγωμένο παιδί για να μην ειναι πληγωμένο. Δεν ζητούσε τίποτα περισσότερο από αυτά. Έτσι, όταν μεγάλωσε λίγο, ηταν πολύ μπερδεμένο. Νόμιζε ότι αξίζει περισσότερο από τους άλλους, ότι έχει δικαίωμα να παίρνει χωρίς να δίνει, ότι μπορούσε χωρις να δουλεύει να πληρώνεται, ότι μπορούσε χωρίς πολύ πολύ να το σκεφτεί να ζεί εις βάρος των άλλων.

Ο κάθε πολίτης που τόσα στραβά εχει μάθει κι έχει αναπαράξει στη ζωή του, είναι ένα πληγωμένο παιδί. Που δεν ξέρει που είναι τα όρια. Ένα πληγωμένο και πολύ μπερδεμένο παιδί. Κι εδώ που τα λέμε, και λίγο απομονωμένο. Όταν γίνεται τέτοιος βομβαρδισμός από τα ΜΜΕ και μάλιστα μονόπλευρος, (φταίνε όλοι οι άλλοι κι εμείς τα δικαιούμαστε όλα), καταλαβαίνετε τι πλύση εγκεφάλου υπάρχει. Στην πολιτική αυτό βέβαια το λέμε προπαγάνδα και στην ψυχολογία αυτό το λέμε "άρνηση της πραγματικότητας". Τι σημαίνει "άρνηση της πραγματικότητας"; Ότι δεν θελω να δεχτώ αυτό που συμβαίνει. Οτι δεν βλέπω τι συμβαίνει. Είμαι ουσιαστικά τυφλός και οδηγούμαι με μαθηματική ακρίβεια σε μεγάλα προβλήματα.

Υπάρχουν φωνές όμως στην πολιτική σκηνή οι οποίες δεν αρνούνται την πραγματικότητα. Όχι γιατί είναι πιο έξυπνες φωνές, ούτε επειδή έχουν κάποια ικανότητα μαντική. Απλώς δεν χρειάστηκε στη ζωή τους να βρεθούν αντιμέτωπες αυτές οι φωνές με πολύ μεγάλη έλλειψη ορίων. Πρόκειται για φωνές οι οποίες γνώρισαν τα όρια στη ζωή τους, πάλεψαν, κουράστηκαν, απέκτησαν κάποια κριτική ικανότητα με τον καιρό, καί μπορούσαν να βλέπουν λίγο πιο καθαρά τα αντικειμενικά δεδομένα. Μερικές από τις φωνές αυτές βρίσκονται στην Ένωση Κεντρώων.

Δείτε τις θέσεις της Ένωσης Κεντρώων. Βλέπω οτι έχουν σεβασμό προς τους ανθρώπους. Πράγμα που κατά την γνώμη μου είναι πολύ σημαντικό σε αυτή τη ζωή γιατί μαθαίνει τους ανθρώπους να χτίζουν τις σχέσεις τους σε βάσεις αμοιβαίας κατανόησης και ανεκτικότητας. Δεν υπάρχει σχέση χωρίς κάποια ανοχή. 

Αν δεν έχουμε λίγη ανοχή δεν πρόκειται να συσχετιστούμε. Γιατί δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Όταν λοιπόν δίνουμε χρόνο να καταλάβουμε ο ένας τον άλλον, σεβόμαστε καί τον χρόνο του, τις ιδέες του, προσπαθούμε να καταλάβουμε πως έφτασε να σκέφτεται έτσι, ποια σημαντικά στοιχεία στη ζωή του τον επηρέασαν προκειμένου να αποφασίσει να προβεί στην μία ή στην άλλη ενέργεια, να καταλήξει στο τάδε ή στο δείνα συμπέρασμα, κι έτσι με τον τρόπο αυτό αναπτύσσεται γόνιμο έδαφος δημιουργικής συζήτησης. Δεν βιαζόμαστε να πούμε τα δικά μας μόνο. Προσπαθούμε να κατανοήσουμε και τί θέλει να πεί ο άλλος.

Εγώ βλέπω ότι οι ιδέες του κόμματος της Ένωσης Κεντρώων διατρέχονται από λογική. Σε πολλά χρειάζονται βελτιώσεις και σε άλλα χωράει πολλή συζήτηση όμως αυτό ακριβώς ενισχύει τον πραγματικό διάλογο. Διάλογος, δεν σημαίνει έτοιμη προγραμματική δήλωση. Διάλογος σημαίνει οτι ο πολίτης συμμετέχει και λαμβάνεται υπόψιν στην δημιουργια του προγράμματος γιατί αυτό αφορά την ζωή του.

Είναι ώρα, σύντομα, να μπεί στην Βουλή ένας φορέας λογικής, σωφροσύνης, σεβασμού και κοινωφέλειας. Ένας φορέας που θα βάλει στο λεξιλόγιο του Έλληνα την λέξη "κοινότητα". Μια λέξη ξεχασμένη που μόνο για λογοτεχνικούς λόγους χρησιμοποιείται σήμερα στην Ελλάδα. Είναι καιρός το πληγωμένο και μπερδεμένο παιδί να εκφραστεί καί να εισακουστεί. Να βρούν τα παράπονα και οι ανάγκες του μια γωνιά να στεγαστούν. 

Και ελπίζω ότι όλα αυτά δεν θα χρειαστεί να γίνουν επάνω σε ένα τοπίο εμφυλιακό. Ούτε σε ένα τοπίο με μία πλήρως κατεστραμμένη οικονομία. Δυστυχώς έχω μεγάλες αμφιβολίες γιαυτό οπότε αναγκάζομαι να εκφράζω επιθυμία και όχι βεβαιότητα. Εκείνα τα στοιχεία παρόλαυτά που μπορεί κανείς να πεί ότι είναι ενθαρρυντικά, είναι δύο: πρώτον έχω την αίσθηση ότι ακούγονται περισσότερο οι φωνές της λογικής και της σύνεσης και δεύτερον ότι οι νεότεροι αρχίζουν και πολιτικοποιούνται. Τα αποθαρρυντικά είναι ότι αντί να ζούμε τη ζωή μας εν ηρεμία καί δημιουργικότητα, τα ζούμε εν μέσω αντίδρασης, αναρχισμού, και ατελείωτου παραλογισμού.

Ο παραλογισμός αυτός όμως μπορεί γρήγορα να τελειώσει αν μάθουμε τρία βασικά πράγματα. Πρώτον, οτι το κράτος πρέπει να μειωθεί (κλείσιμο απρόσφορων δημοσίων οργανισμών, τέλος προσλήψεων για ενα διάστημα και κατόπιν γραφεία εύρεσης εργασίας). Δεύτερον, ότι πρέπει να θεραπευθούν οι παθογένειες (άνοιγμα επαγγελμάτων, άρση μονιμότητας, κτλ). Και τρίτον, ότι πρέπει να επαναφέρουμε την απλή αναλογική ούτως ώστε να διευκολύνουμε την ανάπτυξη κουλτούρας πολιτικών συνεργασιών. Τρία πράγματα. Με αποφασιστικότητα πρέπει να γίνουν σύντομα. Και η μηχανή θα αρχίσει να δουλεύει πολύ καλά. Και μαζί με κάποιες παρεμβάσεις ταυτόχρονα σε κρίσιμα ζητήματα παιδείας, θα δείτε πόσο γρήγορα η Ελλάδα θα αρχίσει να μετατρέπεται σε μία σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα. Και στο πληγωμένο παιδί, θα έχουμε προσφέρει μια πραγματική γονεϊκή βοήθεια. Στήριξη. Μάθηση. Ενδιαφέρον. Στοργή. Τρυφερότητα. Που τόσο του έλειψαν. 

Αυτό είναι το όραμα της Ένωσης Κεντρώων.

Καλή συνέχεια σε όλους

Μιχαλης Πατερακης

Ψυχολόγος Ψυχοθεραπευτης