Η ώρα της αλήθειας φτάνει…
Ημερομηνία αρχικής ανάρτησης : 2015-07-29 06:24:00 Timestamp ID : 1438151040
Η Ελλάδα έφτασε πριν 1 μήνα περίπου, στο χείλος της μεγαλύτερης καταστροφής που θα μπορούσε να υποστεί, από την περίοδο του Εμφυλίου Πολέμου. Καταστροφή που θα ξεκινούσε ως οικονομική, θα εξελισσόταν άμεσα ως γεωπολιτική και θα μπορούσε να καταλήξει σε εθνική. Το «κύκνειο άσμα» της Ελλάδας, που θα αποτελούσε μια πιθανή έξοδος από το ευρώ στην Σύνοδο Κορυφής της 12 Ιουλίου, θα αποτελούσε το τελευταίο στάδιο μιας μακράς διαδικασίας πτώχευσης που ξεκίνησε επισήμως με την είσοδο της Ελλάδας στο πρώτο μνημόνιο, τον Απρίλιο του 2010.
Αν και η Ελλάδα ακόμα δεν έχει διαφύγει τον κίνδυνο, φαίνεται ότι προς το παρόν ότι αυτός ο κίνδυνος έχει αποφευχθεί (ή αναβληθεί…). Ωστόσο είναι απορίας άξιο και σίγουρα χρίζει πολιτικής αλλά και κοινωνιολογικής ανάλυσης, το γεγονός ότι η Ελλάδα στάθηκε ανήμπορη να ανακάμψει – ή έστω να ξεκινήσει μια διαδικασία ανάκαμψης – για μια μακρά περίοδο 5 ετών. Και ενώ θα έπρεπε να κάνει σταδιακά βήματα ανάκαμψης, τελικά κινδύνεψε να καταστραφεί ολοκληρωτικά. Οι βασικές αιτίες για αυτό είναι δύο και είναι πλήρως αλληλένδετες μεταξύ τους. Η πρώτη αιτία είναι η άρνηση των κυβερνήσεων κατά την μνημονιακή περίοδο να αντιμετωπίσουν δραστικά τις παθογένειες που οδήγησαν την ελληνική οικονομία στην καταστροφή. Προσπάθησαν με ημίμετρα να διορθώσουν τις τεράστιες παθογένειες που «κραύγαζαν». Και η βασική αιτία για αυτό, είναι η άρνηση μεγάλου τμήματος της ελληνικής κοινωνίας να κατανοήσει και να αποδεχτεί αυτές τις παθογένειες. Δυστυχώς μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας δεν αποδέχτηκε ποτέ, ότι ο πρώτος και κύριος λόγος της πτώχευσης είναι πως το ελληνικό κράτος ζούσε για δεκαετίες με υπέρμετρο δανεισμό σε σχέση με τα (ελάχιστα) που παράγει. Δανεισμός ο οποίος δεν πήγε μόνο σε «πανωτόκια», «τοκογλυφικά επιτόκια», «τράπεζες», «μίζες» και «μεγαλοεπιχειρηματίες» αλλά και σε μεγάλο τμήμα της λεγόμενης «μέσης τάξης», μέσω των μισθών, των συντάξεων, των ασφαλιστικών παροχών και των κάθε λογής επιδομάτων.
Έτσι, μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, αρνήθηκε να αποδεχτεί την παραπάνω δεδομένη συνθήκη. Διότι θα έπρεπε να αποδεχτεί ότι έχει μερίδιο ευθηνής και αυτό, για την πτώχευση της χώρας. Σαφώς είναι πολύ ευκολότερο να λέμε πως για την πτώχευση μας φταίνε μόνο οι «προδότες πολιτικοί», οι «ευρωτοκογλύφοι», οι μεγαλοεπιχειρηματίες, τα «λαμόγια», οι τράπεζες και ο οποιοσδήποτε άλλος. Φταίνε βεβαίως και αυτοί. Αλλά σαφώς δεν φταίνε μόνο αυτοί. Ευθύνεται και το γεγονός πως μεγάλο τμήμα του «βιοτικού επιπέδου» της λεγόμενης μέσης τάξης στην χώρα μας, προερχόταν σχεδόν αποκλειστικά από δανεικά λεφτά, τα οποία η χώρα μας εδώ και δεκαετίες δεν είναι σε θέση να παράξει μόνη της. Πικρή αλήθεια. Την οποία κανένα κυβερνών κόμμα κατά την μνημονιακή περίοδο, δεν είχε το θάρρος να παραδεχτεί. Και κυρίως δεν είχε το θάρρος, να κάνει τις απαραίτητες εκείνες ενέργειες, ώστε να διορθωθεί αυτή η πλήρως διαστροφική κατάσταση. Ο λαός «ταΐστηκε» με περισσή δημαγωγία κατά τα μνημονιακά χρόνια, ώστε να πιστέψει πως κάποια άλλα εξωγενή κέντρα έχουν την αποκλειστική ευθύνη για την οικονομική καταστροφή, και όχι οι εξόφθαλμες παθογένειες και οι σπατάλες (σε σχέση με αυτά που παράγει η Ελλάδα,) που εδώ και χρόνια όλοι βλέπουν, αλλά λίγοι παραδέχονται.
Έτσι κινδυνέψαμε να φτάσουμε στην πτώχευσή μας. Με ψέματα, άκρατη δημαγωγία, λαϊκισμό και ωχαδερφισμό. Και δυστυχώς, ακόμα και σήμερα υπάρχει μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, που πιστεύει πως η «λύση» είναι η ολοκλήρωση του εγκλήματος κατά της πατρίδας, δηλαδή η έξοδος από το ευρώ. Ακραίοι δημαγωγοί «ταΐζουν» τον λαό με αυτό το εγκληματικό ψέμα, πολύ απλά γιατί όλα τα υπόλοιπα τελείωσαν πλέον. Και τμήμα της ελληνικής κοινωνίας εξακολουθεί να «τρώει» την συγκεκριμένη πολιτική απάτη, γιατί απλά σημαίνει ότι δεν πρόκειται να αλλάξει και να διορθωθεί τίποτα σε αυτήν την χώρα, αλλά και ότι ευθύνη έχουν αποκλειστικά κάποιοι άλλοι για την κατάστασή μας. Τελικά αφού τελείωσαν οι «προδότες πολιτικοί», οι «ευρωκερδοσκόποι», τα «λαμόγια», οι «τράπεζες» κτλ, φτάσαμε να μας φταίει και το ίδιο το ευρώ. Ένα ισχυρό νόμισμα το οποίο αποτελεί ευλογία για την ελληνική οικονομία που βασίζεται απόλυτα σε εισαγωγές και με το οποίο ευημερούν οι υπόλοιπες 18 χώρες που το κατέχουν, και δεν διανοούνται καν να το εγκαταλείψουν. Δυστυχώς ή ευτυχώς όμως, οι εξελίξεις πρόλαβαν τους δημαγωγούς. Και τα ψέματά τους, για 5 συνεχή χρόνια. Έτσι, ή αποφασίζουμε να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα, ή «τελειώνουμε» ως έθνος για δεκαετίες. Η ώρα την αλήθειας φτάνει λοιπόν…
Παύλος Κιλίντζης
Διπλωματούχος Ηλεκτρονικός Μηχανικός
MSc (Τηλεπικοινωνίες)
MBA (Διοίκηση Επιχειρήσεων)