Ο θάνατος του εμποράκου

Ημερομηνία αρχικής ανάρτησης : 2015-07-29 06:51:00 Timestamp ID : 1438152660

Δεν πρόκειται για το θεατρικό σενάριο του Άρθουρ Μίλερ το όποιο έχει βραβείο Πούλιτζερ Καλύτερου δραματικού θεατρικού έργου. Ότι πρόκειται να ζητήσω και εγώ βραβείο για ότι θα σας γράψω παρακάτω.

Ονομάζομαι Στάμος Βασίλειος και είμαι 38 ετών. Είμαι το δεύτερο παιδί της τετραμελούς οικογενείας μου και είχα την «τύχη» να σπουδάσω Τοπογράφος Μηχανικός στο ΤΕΙ ΑΘΗΝΩΝ. Τώρα είμαι έγγαμος με δυο παιδιά ηλικίας 8 και 5 ετών ζω και εργάζομαι στην ακριτική Καστοριά. Τέλειωσα την σχολή μου το 2003 ύστερα από τη στρατιωτική μου θητεία. Είχα την στήριξη της οικογενείας μου στα πρώτα βήματα της επαγγελματικής μου καριέρας καθώς και του κράτους αφού επιδοτήθηκα σαν νέος επαγγελματίας. Έχω εργαστεί προγενέστερα σαν ιδιωτικός υπάλληλος  για τρία χρόνια, τα τελευταία δώδεκα χρόνια σαν ελεύθερος επαγγελματίας από τα όποια τα 2 ήταν ως συμβασιούχος του Ελληνικού δημοσίου στην τοπική αυτοδιοίκηση.

Έχοντας περάσει και από τους τρεις εργασιακούς τομείς τολμώ να πω ότι η καλύτερη περίοδος στην ζωή μου ήταν όταν εργαζόμουν στην Αθήνα σαν ιδιωτικός υπάλληλος. Το 2003 όταν ξεκίνησα το ελεύθερο επάγγελμα εργαζόμουν για να κάνω το όνομα μου και να καταξιωθώ στον επαγγελματικό χώρο. Δεν με ένοιαζε αν θα βγάλω λεφτά με ένοιαζε να δουλεύω και να παράγω σωστό αποτέλεσμα. Κάθε χρόνο όμως, προέκυπτε και μια νέα ανάγκη, τέτοια ώστε να τροποποιεί τους κανόνες και τους λόγους για τους οποίους εργαζόμουν. Μετά από 6 χρόνια και πολλές επαγγελματικές συναλλαγές άλλες πτυχωμένες και άλλες μη, κατάφερα και βρήκα μια φόρμουλα με την όποια πρέπει να εργάζομαι για να έχω αυτά που θέλω. Όλα αυτά τα χρόνια όμως διαπίστωνα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, υπήρχε πάντα κάτι το όποιο με έκανε να ανησυχώ. Μια εικόνα την οποία δεν είχα συνηθίσει.

Σαν μικρό παιδί έβλεπα τον πατέρα μου να υποφέρει από χρέη και γραμμάτια, από τηλεφωνήματα από την εφορία για οφειλές. Μεγαλώνοντας όμως τον είδα να αναπτύσσεται και φτάνοντας σε ηλικία σπουδών τον είδα να δουλεύει περισσότερο για να καταφέρει να με σπουδάσει. Πράγμα που κατάφερε. Έχοντας αυτή την εικόνα στο μυαλό μου κάθε χρόνο και εγώ δούλευα όλο και περισσότερο και κυνηγούσα τη δουλειά όλο και περισσότερο. Η εικόνα όμως που είχα άρχιζε να ξεθωριάζει. Σε κάθε μεγάλη γιορτή όλοι διασκέδαζαν, παγαίνανε διακοπές και εγώ πάλευα με τους λογαριασμούς μην έχοντας την πολυτέλεια να προσφέρω κάτι στα παιδιά μου. Έβλεπα υπάλληλους του δημόσιου να επενδύουν σε μετοχές σε αγορές ακίνητων και σε δευτερεύουσες επιχειρήσεις, τις οποίες δικαιολογούσαν σε συγγενικά ονόματα. Σε αυτό το κλίμα και εγώ μπήκα στην διαδικασία να πάρω το στεγαστικό δάνειο μου, το όποιο μου παρείχε η τράπεζα Πειραιώς με το δελτίο της αστυνομικής μου ταυτότητας και ένα εκκαθαριστικό το όποιο δεν θα το έλεγες και γεμάτο από ευρώ…

Με την πάροδο του χρόνου και μην έχοντας επιλογές αποφάσισα να επενδύσω σε μια δεύτερη επιχείρηση εκμεταλλευόμενος την ιδιότητα της ασφάλισης μου για πολλαπλές επιχειρήσεις με μια ασφάλιση. Βλέπετε, όταν αυξάνονται τα έξοδα πρέπει να αυξάνεις και τα έσοδα για να μπορέσεις να ισοσκελίσεις τη διαφορά. Κάτι τέτοια διδάσκουν οι οικονομολόγοι. Κάπου εδώ έρχεται η κρίση η οποία με βρίσκει μερικώς εκτεθειμένο. Όμως δεν το βάζω κάτω και συνεχίζω να προσπαθώ. Δουλεύω με ένταση στην πρωινή απασχόληση μου το οποίο είναι ένα συνοικιακό πρατήριο άρτου και τα απογεύματα τρέχω και κάνω τις τοπογραφικές μου εργασίες. Εργάζομαι ακόμα και Κυριακές. Εργάζομαι στο σπίτι όταν πρέπει να αφιερώσω χρόνο στην οικογένεια μου. Γενικώς εργάζομαι ακόμα και όταν δεν πρέπει. Όλα αυτά για να μπορέσω να συντηρήσω την εικόνα που μου έδειξε ο πατέρας μου. Πέντε χρόνια κρίσης, εργάζομαι μήνα με το μήνα. Κοιτώ να πληρώνω τις υποχρεώσεις μου και αρνούμαι την βοήθεια των γονιών μου και των πεθερικών μου την όποια και δε μπορούν να προσφέρουν.

Αρνούμαι να μου τα χαρίσουν. Θέλω απλώς το δικαίωμα να τα αποπληρώσω. Όταν έμεινα πίσω στο στεγαστικό δάνειο στης αρχές τις κρίσης αναγκαστικά άφησα τον ΟΑΕΕ πίσω στις πληρωμές και μετά έκανα ρύθμιση για να μπορέσω να ισορροπήσω.

Γενικά είχα βάλει στόχο σε κάποια χρόνια να φτάσω στο τέλος της και να πω ορίστε μου περίσσεψαν 5 ευρώ και επιτέλους έρχεται μια νέα χρονιά χωρίς προηγούμενο παθητικό. Βλέπετε όλα αυτά τα χρόνια δεν δούλευα απλώς, έκανα μακροοικονομικά. Φτάσαμε στο 2015 μια χρόνια που ξεκίνησε πολύ καλά με πολλές υποσχέσεις, τον κόσμο να ξεκινά μια νέα πορεία ένα ευχριστο κλίμα κλίμα που έδωσε ανάσα στη δουλειά μου. Μια ανάσα που φάνηκε νωρίς δίνοντας τους καρπούς της κάπου στα μέσα Ιουνίου. Το διάστημα αυτό κατάφερα αυτό που ήθελα.
Έσβησα κάθε παθητικό προηγούμενων χρονών. Ξαφνικά η εικόνα που πήρα από τον πατέρα μου άρχιζε να χρωματίζεται πάλι και έκανα όνειρα για την οικογένεια μου.

Όλα αυτά τα χρόνια περίμενα να έρθει η φορολογική δικαιοσύνη μα περισσότερο περίμενα αφού πέρασαν τα πρώτα κάθετα μέτρα να διορθωθούν οι ασφαλιστικές αδικίες και κάποια στιγμή αφού σωθούν οι τράπεζες να απαιτήσει το κράτος να σώσει και τους τακτικούς δανειολήπτες με κάποιο τρόπο. Τελικά όμως φτάσαμε σε μια νέα οικονομική έννοια η όποια λέγεται capital control. Όλοι οι κόποι και όλα όσα πέρασα τα πέντε χρόνια κλονίστηκαν ανεπανόρθωτα. Από καπετάνιος στο καράβι που νόμιζα πως οδηγούσα έγινα επιβάτης ενός καραβιού που βουλιάζει στην μέση του Ειρηνικού.

Μας πήρε πέντε χρόνια αυστηρής λιτότητας να συζητάμε τα μέτρα που είχε πάρει ο Μητσοτάκης το 1990 (δεν είμαι ΝΔ). Πέντε χρόνια για να αποφασίσουμε ότι δεν μπορούμε να διορθώσουμε το ασφαλιστικό. Πέντε χρόνια ότι δεν μπορούμε να βοηθήσουμε κανέναν δανειολήπτη καλό ή κακό. Το τελευταίο καιρό αναρωτιέμαι συνεχεία πως θα επιβιώσω από της δραστηριότητες μου οι οποίες μηνιαίως δε φτάνουν να καλύψουν τις βασικές υποχρεώσεις, όταν ο ΟΑΕΕ ανά τριετία κάνει την άνοδο της κατηγορίας αναγκαστική. Πως θα επιβιώσω όταν η τράπεζα δεν διαπραγματεύεται μαζί μου την ελεύθερη αποπληρωμή του κεφαλαίου του δάνειου χωρίς τα 100 ευρώ για την εξέταση του αιτήματος μου. Είναι πολλά που θέλω αποτυπώσω στο χαρτί και μάλλον κουραστικά για τους περισσότερους. Η αλήθεια είναι όμως ότι για πρώτη φορά νιώθω κουρασμένος και το κακό είναι ότι δεν πλησίασα ούτε στην μέση. Η αυτασφάλιση θα έπρεπε να ήταν δεδομένη το ποσό της σύνταξης θα έπρεπε να ήταν ανάλογο με ότι έχεις δώσει. Το κράτος έπρεπε να βοηθά το πολίτη και όχι να στηρίζεται πάνω σε αυτόν.