Κατεδαφιστές της αλήθειας
Ημερομηνία αρχικής ανάρτησης : 2015-08-13 08:15:00 Timestamp ID : 1439453700
ΤΑ ΖΟΓΚΛΕΡΙΚΑ ΚΙ ΟΙ ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΑΣΜΟΙ όλων των έως τώρα κυβερνήσεων είν’ άνευ προηγουμένου κι αφήνουν αποσβολωμένο ακόμα και τον πιο αναίσθητο άνθρωπο. Όμως, ίσα ίσα, είν’ αυτοί οι προαιώνιοι αυτοσχεδιασμοί στην πολιτική διαχείριση των πραγμάτων (δηλαδή της αλήθειας) που οδήγησαν ακόμα και τους πιο ανυποψίαστους και τους πιο άκριτους να παραδεχτούν επιτέλους ότι όλοι οι κυβερνώντες είν’ ίδιοι κι οι μέχρι τώρα κυβερνήσεις βουτηγμένες ως τον λαιμό στην διαφθορά και την σήψη.
Μα πάν’ απ’ όλα – κι αυτό είναι το κρισιμότερο – οι επιπτώσεις αυτών των ερασιτεχνισμών και των «μπαλωμάτων» υποχρέωσαν τους κατοίκους αυτού του τόπου να εφαρμόσουν, ύστερα από ολόκληρες δεκαετίες απόλυτης σύγχυσης, εκείνο το δελφικό Γνώθι σ’ αυτόν. Κι ήταν κάτι που ήρθε εντελώς αβίαστα, φυσιολογικά, γιατί όταν βιώνεις την παρακμή και το γκρέμισμα των πάντων, όταν καταρρέει γύρω σου η πραγματικότητα κι επικρατεί η ασυναρτησία σ’ όλα τα επίπεδα, οδηγείσαι – από ανάγκη; από ένστικτο; – στον εντοπισμό των λόγων που ήρθαν τα πράγματα στο έσχατο σημείο και στην εύρεση λύσεων για να μην καταβαραθρωθείς κι εσύ μαζί μ’ αυτά. Αρχίζεις τότε όχι μόνον να προβληματίζεσαι για τους άλλους που σ’ έφεραν στο άθλιο σημείο που βρίσκεσαι, αλλά πρώτα και κύρια αναρωτιέσαι μήπως ο ίδιος σου ο εαυτός είν’ το πρόβλημα.
Έτσι, τόσο σε δημόσιες όσο και σε ιδιωτικές συζητήσεις αναγνωρίζεται πλέον ότι φτάσαμε στην κατάρρευση εξαιτίας και των ίδιων των πολιτών. Τα ελαττώματα της φυλής κι οι αδυναμίες μας ως λαός εντοπίζονται από πολλούς και προτείνονται μάλιστα και λύσεις για την θεραπεία τους! Ποτέ άλλοτε και με τέτοια συχνότητα και ένταση δεν θίχτηκαν αυτά τα λεπτά ζητήματα.
Αλλά και πώς να θιχτούν; Η εμετική ευμάρεια κι οι υπερβολές των προηγούμενων χρόνων οδήγησαν στην αποβλάκωση (ελλείψει, βεβαίως, ερεισμάτων κι αντιστάσεων) που με τη σειρά της δεν μπορούσε να δημιουργήσει καμία προϋπόθεση για προβληματισμό κι ενδοσκόπηση – όταν δεν υπάρχουν προβλήματα ή όταν προσποιούμαστε ότι δεν υπάρχουν, δεν υφίσταται προβληματισμός κανένας και για τίποτα!
Παρ’ όλ’ αυτά από κανέναν ως τώρα δεν θίχτηκε το ελάττωμα των ελαττωμάτων απ’ το οποίο προκύπτει όλη η κακοδαιμονία μας. Κι αυτό δεν είν’ άλλο απ’ την αδυναμία μας ν’ αντικρύζουμε την αλήθεια, που θα πει την ίδια την πραγματικότητα και κατ’ επέκταση να ρυθμίζουμε όλη μας την ύπαρξη βάσει αυτής. Κι αδυναμία αντιμετώπισης της πραγματικότητας σημαίνει ότι όχι μόνον δεν αφουγκράζεσαι τα πράγματα που σε καλούν συνέχεια για ανάληψη δράσης, αλλά κι ότι βολεύεσαι στο να μεταθέτεις πάντα στους άλλους ή σε μια απροσδιόριστη οντότητα (γκώσαμε μ’ εκείνο το έχει ο Θεός!) τις ευθύνες για τη λύση των προβλημάτων που θέτει καθημερινά αυτή η πραγματικότητα.
Το αν οι μελλοντικές κοινωνίες θα συνεχίσουν νάναι βιώσιμες από κάθε άποψη, θα εξαρτηθεί όχι τόσο απ’ τους ρυθμούς ανάπτυξης κι ευημερίας των οικονομικών δειχτών ή τη συμμόρφωσή μας με ευρωπαϊκούς κι άλλους κανόνες, αλλά, κυρίως, απ’ το πόση αλήθεια θάναι διατεθειμένες ν’ αντέξουν οι επερχόμενες γενιές . . .