Η Σωτήρια Επάνοδος του Κέντρου

Ημερομηνία αρχικής ανάρτησης : 2015-09-07 08:32:00 Timestamp ID : 1441614720

Αν κάποιος μιλήσει σήμερα για ιδεολογίες , για αριστερούς , δεξιούς και κεντρώους είναι πολύ πιθανό να αντιμετωπιστεί ως κουραστικός. Είναι γεγονός πως ο κόσμος είναι κουρασμένος και το πιο σημαντικό, αγανακτισμένος. Αγανακτισμένος με τις ιδεολογικές ετικέτες που υπόσχονταν πολλά , τον διαίρεσαν και στην ουσία τον οδήγησαν στο ίδιο τέρμα* την υποθήκευση του μέλλοντος των επόμενων γενεών.

Πέρα όμως απ τις δοξασίες των αγανακτισμένων και των απολιτίκ καλοθελητών θα ήταν καταδικαστέο να υπονομεύσουμε τις ιδεολογικές ταυτότητες συλλήβδην. Η ανθρωπότητα είτε το θέλουμε είτε όχι , συνεχίζει την αδιάκοπη πορεία προς την πρόοδο βασισμένη σε κινητήριες δυνάμεις όπως είναι οι αξίες και τα ιδανικά των κοινωνιών. Μπορεί να ηχεί θεωρητικό αλλά  αντικατοπτρίζει την αλήθεια.

Εν μέσω ,λοιπόν, των τρεχόντων συγκυριών είναι πασιφανές πως ο Κεντρώος χώρος της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας του τόπου μας λάμπει δια της απουσίας του.

Πριν όμως πλέξουμε το εγκώμιο του Κέντρου ας κάνουμε μια αναδρομή στους λόγους των αρχαίων φιλοσόφων μας. Ο Αριστοτέλης καταδικάζοντας την έλλειψη και την υπερβολή είχε αναδείξει την μεσότητα ως μια προέκταση του <<γνώθι σαυτόν>> και τους ορθού λόγου που ταυτίζεται με την ηθική αρετή. Η ηθική αρετή που είναι μεσότητα ταυτίζεται με το <<άριστον>> . Η λέξη καθαυτή ως υπερθετικός βαθμός είναι ‘’ακρότης’’ , δηλαδή υπερβολή. Όμως η αρετή είναι ακρότητα όταν την εξετάζουμε αξιολογικά και όχι οντολογικά. Μετριοπάθεια συνεπώς η οδός προς την αρετή και όχι μετριότητα. Ο Σταγειρίτης δάσκαλος του θρυλικού Μακεδόνα Στρατηλάτη αναφέρει ακόμα στα Πολιτικά του (192 a 37-b6) ότι ο ‘’βίος του ανθρώπου που ακολουθεί την μεσότητα είναι ο βέλτιστος, ο ενάρετος. Εφόσον όμως , το πολίτευμα είναι ο βίος της πόλεως , τότε η μεσότητα πρέπει να αποτελεί και γνώμονα για να χαρακτηριστεί καλό ένα πολίτευμα. Σε κάθε πόλη υπάρχουν τρία μέρα : οι πλούσιοι, οι φτωχοί και αυτοί που βρίσκονται σε μέση οικονομική κατάσταση . Εφόσον το μέτριον και το μέσον είναι το άριστο τότε πιο ευτυχισμένη είναι η πόλη στην οποία η μέση τάξη είναι η πιο πολυπληθής και η πιο ισχυρή’’.

Ο Δημόκριτος ακόμα έλεγε <<καλόν εν πάντι το ίσον , υπερβολή δε και έλλειψις ου μοι δοκέει>> ενώ ο Ιπποκράτης στο έργο του ‘’Περι ανέμων,υδάτων,τόπων’’ συσχετίζει το μέσον κλιμα με την ευφορία της γης και την υγεία των κατοίκων.

Ο Περικλής επίσης οραματίζεται τον ιδανικό Αθηναίο πολίτη ως έναν άνθρωπο που αποφεύγει τις ακρότητες : «εκλογίζεσθαι ώστε τολμάν… σαφέστατα γιγνώσκοντες… μη αποτρεπόμενοι εκ των κινδύνων»

Επιπροσθέτως , ο Πλάτων είχε χρησιμοποιήσει τους όρους ‘’μέτριον’’ και ‘’συμμετρία’’ ενώ τα ρητά ‘’Μηδέν άγαν’’ και ‘’μέτρον άριστον’’ όπως άλλωστε η αρμονία που περιβάλλει τα αρχαιοελληνικά κομψοτεχνήματα καταδεικνύουν πως η έννοια του μέτρου υπήρχε στη φιλοσοφική σκέψη των Αρχαίων Ελλήνων.

Σε όλες αυτές τις σταθερές της αρχαιοελληνικής διανόησης έχουμε δυστυχώς γυρίσει την πλάτη. Το Κέντρο σε αντιδιαστολή με τα άκρα που κάποτε στην Γερμανία συνεργάστηκαν για την κατάλυση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης (Κόκκινοι Πεζοναύτες Rotte Marine- Ταγματα Εφόδου Ναζί SA) εγγυάται την σταθερότητα στις κρίσιμες στιγμές και είναι απότοκο του ορθολογισμού , της ακατάπαυστης επιδίωξης για εθνική ανεξαρτησία και Δημοκρατία και όχι του θυμού , της απογοήτευσης και της στείρας συνεχούς αναζήτησης θυτών και θυμάτων. Η μισαλλοδοξία, ο φανατισμός , ο παροπιδισμός και η βία των άλλων πολιτικών χώρων δεν έχουν θέση στην Δημοκρατική Παράταξη.

Χαρακτηριστικό είναι πως σε μια πρόσφατη περιήγησή μου σε ένα αγγλόφωνο αριστερίστικο blog που είχε συζήτηση για τις ελληνικές εκλογές του Σεπτεμβρίου η Ένωση Κεντρώων παρουσιαζόταν ως ένα wishy-washy κόμμα, δηλαδή ως ένα κόμμα που προάγει την απάθεια. Παρα ταύτα θα πρέπει να τους αναγνωρίσουμε το γεγονός πως δεν έχουν πέσει στα δίχτυα της προπαγάνδας που παρουσιάζουν την Ε.Κ. ως ένα κόμμα αλα Πέμπε Γκρίλο ή ως μια <<σοβαρή χρυσή αυγή>>.

Ας επανέλθουμε όμως στις κατηγορίες περι απάθειας. Απόδειξη ότι ο εν λόγω ισχυρισμός είναι λανθασμένος είναι η ίδια η πραγματικότητα. Αν κάποια μερίδα του λαού σήμερα συμπαραστέκεται δίπλα στον Βασίλη Λεβέντη αυτή δεν είναι άλλη απ τη νεολαία . Και αυτό συμβαίνει διοτι οι αγανακτισμένοι άνεργοι νέοι ,που έχουν κοπιάσει για τα διπλώματά τους ,έχουν διαμορφωμένη στην συνείδησή τους μια εντελώς διαφορετική εικόνα περι οραμάτων και προόδου απ αυτήν που ευαγγελίζονται οι πολιτικοί εθνοπατέρες και οι ξεπεσμένοι ιδεοληπτικοί των κομματιδίων-σφραγίδων…

Για εμάς τους Κεντρώους, πρόοδος δεν είναι η <<εναλλακτική>> εικόνα του πολιτικού με σακίδιο, ξεφτισμένο πανταλόνι, με ακουστικά , το πουκάμισο έξω και χωρίς γραβάτα πολύ απλά γιατί είναι μονάχα μια εικόνα.

Πρόοδος για τον χώρο που ενώνει και δεν διχάζει , για τον χώρο που έχει το σθένος να συνθέτει τις υγιείς σκέψεις είτε προέρχονται από θιασώτες του Μάρξ είτε από θιασώτες του Φρίντμαν , είναι η ρήξη με την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων , με την διαφθορά και η ακόρεστη προσπάθεια για επιβολή ριζοσπαστικών και αναγκαίων μεταρρυθμίσεων. Δεν γίνεται λόγος για ρεφορμιστικές αντιλήψεις απλά, αλλά για μια προοδευτική πορεία αλλαγής του πολιτικού σκηνικού . Αν δεν είναι επαναστατικό ένα κόμμα του 0,3% για 2 δεκαετίες να εισέλθει θριαμβευτικά στον σπιλωμένο ναό της Δημοκρατίας χωρίς εκατομμύρια, λαϊκίστικες πομφολογίες και τις πλάτες των μεγαλοεκδοτών τότε τι είναι;;;

Ο δημοκρατικός πολίτης που τόσα χρόνια βρήκε καταφύγιο σε κόμματα που τον πρόδωσαν (ΔΗΚΚΙ,ΔΗΜΑΡ,ΠΟΤΑΜΙ) ή αηδιασμένος απείχε , δίνοντας έτσι άθελα του δύναμη στα μεγάλα κόμματα , καλείται στις εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου να ξαναβρεί τις χαμένες αξίες του Κεντρώου χώρου .

Οι Βενιζέλος, Πλαστήρας, Παπαναστασίου , Παπανδρέου και οι Παναγούλης, Ζίγδης , Μαύρος , Πεσμαντζόγλου και Σαρρής άφησαν παρακαταθήκη . Στις σκοτεινές εποχές της επίπλαστης ευδαιμονίας της Μεταπολίτευσης τα ιδεώδη αυτών των ανδρών είτε ξεχάστηκαν είτε καπελώθηκαν υποκριτικά. Αυτό όμως που δεν υπολόγισαν οι πολέμιοι αυτων των αξιών είναι ότι στα πέτρινα χρόνια της αφάνειας και του περιθωρίου οι εφεδρείες του Κέντρου εργάζονταν σιωπηλά για να είναι έτοιμες την κρίσιμη μέρα.

Η μέρα που θα επιστρέψει το Κέντρο εκεί που του αρμόζει , η μέρα που θα επιστρέψουν οι Έλληνες που δεν προσκύνησαν κανέναν κρατικοδίαιτο ηγεμονίσκο εκεί που τους αρμόζει δεν αργεί.

ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΓΓΕΛΗΣ