ΟΡΚΟΣ ΔΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ

Ημερομηνία αρχικής ανάρτησης : 2015-09-25 07:27:00 Timestamp ID : 1443166020

ΟΡΚΟΣ ΔΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ

γιατί για να έχουμε τη απαίτηση να αλλάξει ο κόσμος γύρω μας πρέπει πρώτα να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι.

Σε μια ακόμα άσκοπη περιπλάνηση στον παγκόσμιο ιστό διάβασα τυχαία μια φράση και σκάλωσα. Δεν φτάνει λέει να μας συγχωρούν οι άλλοι, πρέπει και εμείς να μάθουμε να συγχωρούμε τους εαυτούς μας. Ναί, είναι μια σημαντική πράξη αλλα είναι λειψή. Λείπει το πρώτο σκέλος της. Για να συγχωρέσεις τον εαυτό σου πρέπει πρώτα να βρείς και να παραδεχτείς τα λάθη σου. Κάθησα λοιπόν και σκέφτηκα τι με πειράζει στο σήμερα και τι απο όλα αυτα που με πειράζουν έχω κανει κι εγώ.

Με πειράζει να βλέπω στις φοιτητικές παρατάξεις νέους είκοσι χρονών να πανυγηρίζουν ποδοσφαιρικά μια νίκη στις εκλογές του πανεπιστημίου βάφοντας κοτόπουλα και άλλα τέτοια κωμικοτραγικά όταν ακόμα και οι μεγαλύτερες γεννιές αλλάζουν σε αυτό τον τομέα. Μπορεί να μην έπαψαν να κυματίζουν οι κομματικές σημαίες, τουλάχιστον όμως δεν υπάρχει η συμμετοχή των τριών προηγούμενων δεκαετιών. Με πειράζει που είναι προσκολλημένες στο κόμμα που τις συντηρεί χωρίς φρέσκες ιδέες, χωρίς νέες αντιλήψεις. Κάπου εδώ χτυπάει το πρώτο καμπανάκι. Εσύ στα είκοσι χρόνια τι έκανες; Ακολούθησες περιοδία πολιτικού στη πόλη του Ρεθύμνου; Ναι το είχα κάνει. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Πρώτο λάθος.

Με ενοχλεί αφάνταστα που σταματήσαμε πια να μιλάμε, σταματήσαμε να εκφράζουμε τα συναισθήματα μας. Φοβόμαστε μήπως πληγωθούμε βαθιά και άγρια και προτιμούμε να πληγωνόμαστε κάθε μέρα λίγο λίγο. Ότι θέμε να πούμε το λέμε ανεβάζοντας τραγούδια στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης περιμένοντας οτι ο άλλος είναι τόσο έξυπνος ώστε να «πιάσει» τα μηνύματα. Καμπανάκι ξανά. Για πες μας Γιαννάκη. Πόσες φορές «έστειλες» τέτοια μηνύματα; ατέλειωτες. Πόσες φορές προσπάθησες να ερμηνεύσεις τέτοια μηνύματα; άλλες τόσες. Δεύτερο λάθος.

Με νευριάζει που όλα πάνω μας, απο τη συμπεριφορά μας μέχρι το ντύσιμο μας είναι προϊόν στησίματος και πρόβας μπροστά απο το καθρέφτη που μερικοί επιμένουν να τον λένε τηλεόραση, αντιγράφοντας ΗΜΙδιάσημους. Αποτέλεσμα; κατεβένοντας μια βόλτα στη πόλη αντί για ανθρώπους (ο τόνος στο ωμέγα μου έλεγε η γιαγιά μου) να βλέπεις στρατιωτάκια. Ίδιο ντύσιμο , ίδιο στήσιμο, από το τρόπο που πίνουν το καφέ μέχρι και το φλέρτ. Ειδικά το τελευταίο έχει ποδοπατηθεί απο κανόνες που πρέπει να ακολουθείς αν θες να πετύχεις!!! ΑΥΘΟΡΜΗΤΙΣΜΟΣ ΡΕΕΕ! Ντιν νταν. Ναί κι αυτό το έχω κάνει.

Τελευταίο και πιο σημαντικό. Το αλάθητο. Το βλέπεις στις συναναστροφές των ανθρώπων. Στις διαφωνίες. Κανείς δε κάνει πίσω. Κι αν κάνει θα το κάνει επειδή δεν τον παίρνει κι όχι επειδή παραδέχτηκε το λάθος του. Αυτό νικάω σήμερα. Πριν κατέβω στις πλατείες για να μουτζώσω τους πολιτικούς στάθηκα πρώτα μπροστά στο καθρέφτη μου και μούτζωσα τον εαυτό μου. Τον μούτζωσα και του έδωσα τον παρακάτω όρκο.

«ΟΡΚΟΣ ΔΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ

Ζούμε σε ένα κράτος κομματόσκυλων που δυό πράγματα περιμένουν απο μας. Ή να γίνουμε του σιναφιού τους ή να τους δώσουμε τα κόκκαλα μας να τα ξερογλύφουν. Πολλές φορές και τα δύο μαζι. Σ’ αυτό το κράτος κομματόσκυλων ορκίζομαι στον εαυτό μου οτι θα μείνω λύκος αδάμαστος. Θα χαίρομαι το δάσος και θα πολεμώ για ένα καλύτερο αύριο. Ο μόνος μου κανόνας θα ναι να δείχνω το σεβασμό που θα ‘θελα οι άλλοι να δείχνουν σε μένα.

Ζούμε σε ένα κράτος θερμοκήπιο που περιμένει απο μας ένα πράγμα μονάχα. Να γίνουμε όλοι όμοια φυτά που θα ζούμε με το μολυσμένο αέρα, το αρρωστημένο φως και το λίπασμα που αυτοί θα μας παρέχουν. Σ’ αυτό το κράτος θερμοκήπιο ορκίζομαι στον εαυτό μου οτι εγώ θα μείνω εντελβάιζ στο πιό ψηλό οροπέδιο. Θα αναπνέω τον καθαρό αέρα της καρδιάς μου κι αυτός που θα θελήσει να με κόψει θα πρέπει να’ χει περάσει πολλές ανηφοριές και να κοπιάσει πολύ γι’ αυτό.

Ζούμε σε μια κοινωνία ανέκφραστων προσώπων. Σηκωμένοι γιακάδες, χαμηλωμένα βλέμματα, ακουστικά στα αυτιά και κρυμμένα συναισθήματα. Σ’ αυτή την κοινωνία της ουδετερότητας και της συνεχής αμυντικής στάσης δυο πράματα ορκίζομαι στον εαυτό μου. Να αφήσω το πρόσωπο μου ελεύθερο να προβάλει τα μέσα μου και να αποβάλω απο το λεξιλόγιο μου λέξεις όπως ΔΕΝ ΞΕΡΩ/ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΩ.

Ζούμε σε μια κοινωνία βασισμένη στο ψέμμα και στο δήθεν. Μιά κοινωνία που οδηγεί το κόσμο να πάψει να λειτουργεί πρωτότυπα, αλλά σύμφωνα με πρότυπα που αυτή μας σερβίρει. Σ’ αυτή τη κοινωνία αναπαραγωγής σκουπιδιών και άμεσης κατανάλωσης αναμασημένης τροφής ένα πράγμα μπορώ να ορκιστώ στον εαυτό μου. Να μείνω πάντα ειλικρινής και αυθόρμητος. Να λέω και να πράττω αυτό που πιστεύω χωρίς να υπολογίζω το κόστος στις ψυχικές μου δυνάμεις. Τουλάχιστον στο τέλος θα ξέρω πως αυτοί που έμειναν δίπλα μου είναι αυτοί που με θέλουν γι’ αυτό που είμαι. Όχι γι’ αυτό που οι άλλοι με έκαναν.

Ζούμε μέσα σε ένα έθνος φοβισμένο. Φοβάται κάθε τι ξένο γιατί αρνήθηκε να το γνωρίσει. Φοβάται κάθε τι δικό του γιατί νοιώθει πως προδόθηκε. Φοβάται το παρελθόν του γιατί νομίζει πως το κυνηγάει. Φοβάται το μέλλον του γιατί σταμάτησε να ονειρεύετε. Ζώντας και μεγαλώνοντας μαζί με ένα ολόκληρο έθνος φοβισμένων ανθρώπων ορκίστηκα στον εαυτό μου κάτι πολύ σημαντικό. Να μη σταματησω στιγμή να εμπιστεύομαι, να μη σταματήσω στιγμή να πιστεύω στον άνθρωπο, να μη σταματήσω στιγμή να πιστεύω σε μένα. Κι όσες φορές η πίστη μου θα κλονίζετε τόσες θα βρίσκω νέους λόγους για να συνεχίζω.

Έτσι κι αλλιώς το ταξίδι μόλις ξεκίνησε.»

Ο όρκος μου είναι βαρύς και σημαντικός και θα βαραίνει όσο περισσότεροι των προσυπογράφουν. Ήδη έχω αρκετούς. ΕΣΥ?

Γιάννης Μποτονάκης
botonakisg@hotmail.com
botonakisgiannis.blogspot.com