2015-11-07 09:22:00

Μια Ψυχολογική Ματιά στα Σύγχρονα Κοινωνικά και Πολιτικά Προβλήματα (Μέρος Β’)

By antidiaploki
Ημερομηνία αρχικής ανάρτησης : 2015-11-07 09:22:00 Timestamp ID : 1446888120

(Διαβάστε το πρώτο μέρος ΕΔΩ)

Στο ερώτημα γιατί η Ελλάδα βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση τώρα, η απάντηση είναι, ότι οι λόγοι είναι αρκετοί!

Κατ' αρχήν η Ελλάδα είναι μία ταλαίπωρη χώρα εδώ και αιώνες. Ειδικότερα από τη σύσταση του νέου Ελληνικού κράτους και μετά είχαμε δικτάτορες – βασιλιάδες, εμφυλίους, ή στρατιωτικούς.

Τώρα φαίνεται να έχουμε μια υπερίσχυση ενός συνονθυλεύματος αναρχικών στοιχείων. Από την άλλη στερούμαστε σημαντικών γνώσεων και γενικότερα ειδικής εκπαίδευσης, στο πως να μεγαλώνουμε σωστά τα παιδιά. Δεν έχουμε δηλαδή εκπαιδευθεί για ανάληψη τέτοιων υπεύθυνων ρόλων, οι οποίοι ρόλοι ασκούνται από τη μία μέρα στην άλλη.

Για την άσκηση οποιουδήποτε άλλου επαγγέλματος – πέραν αυτών, του πολιτικού και του γονιού, απαιτείται κάποια σχετικά μακρόχρονη κατάρτιση κι ένα χαρτί πιστοποίησης αυτής.

Η αγωγή των παιδιών απαιτεί κανόνες και ειδικές γνώσεις, πέρα από πρωτίστως, αυτογνωσία, που φαίνεται όμως ελάχιστοι διαθέτουν ικανοποιητικά.

Το αποτέλεσμα της έλλειψης των παραπάνω, είναι να βιώνουμε επί μακρόν, μια κοινωνία πολύ μπερδεμένη. Κατά τη γνώμη μου όπως και κατά τη γνώμη των κοινωνικών επιστημόνων, θα είχε αποφευχθεί πολύς πόνος και κερδηθεί πολύς χρόνος και ουσία, εάν είχαν τη δυνατότητα οι γονείς να εκπαιδεύονται για το ρόλο τους αυτό, πριν να γίνουν γονείς. Ο γονιός (όπως και ο πολιτικός) έχουν να ασκήσουν τα πιο ιερά λειτουργήματα.

Συνεπώς όταν οι άνθρωποι έχουν μεγαλώσει και διαπαιδαγωγηθεί με ό,τι μόνο μπόρεσαν οι καταβολές αυτών οι οποίοι τους φρόντισαν και συνήθως αυτοί είναι οι γονείς τους, να φωτίσουν στο μεγάλωμα τους, και να τους παράσχουν επιρροές που απορρέουν μόνο από την όποια θετική ή αρνητική εμπειρία ζωής των ίδιων των γονέων, οι πιθανότητες είναι μεγαλύτερες στο να παρουσιάσουν στην πορεία πολλά συναισθηματικά κενά, τα οποία μπορεί και να μη συνειδητοποιούνται από τους ίδιους (η ασυνείδητη πλευρά των πραγμάτων που προανέφερα).

Αυτά τα ελλείμματα, θέλοντας και μη, τον εγκλωβίζουν σε μία γενική ανωριμότητα, δηλαδή σε μία αναποτελεσματικότητα στο να ανταποκριθεί επιτυχώς στις σχέσεις και στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει κάθε ενήλικας και άρα τον καθιστούν χρήζοντα καθοδήγησης από άλλους!
Με την ίδια έννοια παρομοιάζοντάς τον με τα παιδιά που δεν είναι ώριμα να αντιμετωπίσουν ό,τι και οι ενήλικες και άρα γι αυτό χρειάζονται τους γονείς τους!

Ανάγκη κάποιων σοφών "γονέων" έχουμε λοιπόν ως Έλληνες και μάλιστα σταθερών γονέων στη συμπεριφορά και στα πιστεύω τους, έτσι ώστε να μην κάμπτονται με τα χιλιάδες τερτίπια που σκαρφίζονται τα παιδιά ('Ελληνες πολίτες) και να μπορούν να εφαρμόσουν τους κανόνες κάτω από όλες τις συνθήκες χωρίς εξαιρέσεις επί εξαιρέσεων, αλλά με ενδιαφέρον και έκδηλη αγάπη για τη οικογένεια αυτή, που θα την παραλληλίσουμε εδώ αντίστοιχα με την Ελληνική κοινωνία!

Χρειάζεται λοιπόν να βρεθεί η χρυσή ισορροπία, του να μη γίνονται οι γονείς, επιζήμια επιτρεπττικοί, κάνοντας χάρες προκειμένου για την πρόσκαιρη ευχαρίστηση των παιδιών τους, αλλά και ούτε δεσποτικοί με άδικη συμπεριφορά απένταντί τους. Αντιθέτως, να υιοθετούν πολύ πειθαρχημένα και ξεκάθαρα πλαίσια κανόνων.

Αυτή είναι και η μέση οδός, η χρυσή τομή θα λέγαμε, που σε αντιστοιχία είναι σα να φωτογραφίζουμε το χώρο του Κέντρου στην πολιτική!

Τους εν λόγω γονείς θα μπορούσαμε σε μία αναλογική ακροβασία, να τους παρομοιάσουμε με το ΔΝΤ.

Βλέποντας δηλαδή οι αρμόδιοί του ΔΝΤ, την έλλειψη πειθαρχίας και αποφασιστικότητάς μας να λειτουργήσουμε διαφορετικά (να κάνουμε δηλαδή τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις ) και να γίνουμε αποτελεσματικοί, με τρόπο τέτοιον ώστε να είμαστε σε θέση να ανταποκρινόμαστε αυτόνομα στις ανάγκες μας και στις υποχρεώσεις μας ως χώρα, τοποθετούν όλο και πιο δυσβάσταχτες συνέπειες "ποινές" ή προϋποθέσεις, κάτω από τις οποίες αναζητείται η οριοθέτησή μας και η συμμόρφωση με τους όρους που διέπουν την εύρυθμη λειτουργία (της "οικογένειας" της Ευρώπης), εάν επιθυμούμε να παραμείνουμε σε αυτή την "οικογένεια" με τους συγκεκριμένους κανόνες και συγκεκριμένες αρχές που τη διέπουν.

Όπως και σε μία πραγματική οικογένεια με παιδιά, τα παιδιά δεν δικαιοδοτούνται να κάνουν ό,τι θέλουν φερόμενα ανάρμοστα. Γίνονται δε (οι επίτροποι της ΤΡΟΙΚΑ), όλο και πιο αυστηροί μαζί μας ως 'Ελληνες, όσο αθετούμε το λόγο μας περί συμμόρφωσής μας με τις προτεραιότητες που τίθενται από την πραγματικότητα αυτής της "οικογένειας", όπως θα γινόταν και στην περίπτωση ενός αγανακτισμένου γονιού με το ατάσθαλο παιδί του, που δεν εννοούσε να βάλει μυαλό, που παραφερόταν και που δε συμμορφώνεται με τις αρχές της οικογένειας του, ζητώντας συνεχώς νέες χάρες, εξυπηρετήσεις, ή προβάλλοντας παράλογες απαιτήσεις για αγορά πολλών και καινούργιων πραγμάτων, με το να κλαίει, να χτυπιέται, είτε επειδή θεωρεί ότι δεν έχει τόσα όσα θα ήθελε να έχει, είτε επειδή οι γονείς αποφάσισαν κάποια στιγμή να βάλουν όρια και να μην του ξανα-αγοράσουν νέα πράγματα, αφού τα προηγούμενα πχ. τα έσπασε, τα έχασε ή τα βαρέθηκε την ίδια στιγμή.

Τι γίνεται λοιπόν λάθος στην ψυχική μας ανάπτυξη το οποίο το πληρώνουμε ακριβά ως άνρθωποι και ως χώρα;
Όπως επισημαίνει και ο αγαπητός κ.Γιωσαφάτ στο εν λόγω βιβλίο του, η εξέλιξη του πολιτισμού έφερε πολλά καλά πράγματα, αλλά από την άλλη έφερε και κακά.

Όλη μας η ύπαρξη διέπεται στην εξέλιξή της – από βρέφος έως τα βαθιά γεράματα – από συγκεκριμένα αναπτυξιακά στάδια που χρειάζεται να ολοκληρωθούν με επιτυχία προκειμένου να γίνει η μετάβαση του ανθρώπου στο επόμενο στάδιο χωρίς προβλήματα.

Αν κάποιος ως άνθρωπος, για διάφορους λόγους, δεν έχει μεταβεί με επιτυχία από το ένα στάδιο εξέλιξης στο επόμενο στάδιο της όλης ψυχοσεξουαλικής του ανάπτυξης όπως αποκαλείται, τότε δε νιώθει ψυχικά καλά και ήρεμος σε όλη τη διάρκεια του μεγαλώματός του. Δεν είναι ικανοποιημένος με την έκφραση της γενετήσιας ενστικτώδους ερωτικής του επιθυμίας (που ο έρωτας ή η ερωτική στάση απέναντι στα πράγματα, γενικότερα συμβολίζει και την τάση για δημιουργικότητα, επιτυχία, ευχαρίστηση, δοτικότητα, προσφορά) και τότε παλινδρομεί – (στρέφεται δηλαδή προς προηγούμενες – πιο πρώιμες και ανώριμες φάσεις εξέλιξης) – σε φάσεις της παιδικής ηλικίας δηλαδή και ξαναθυμάται συμπεριφορές μικρότερης ηλικίας.

Αυτές οι ηλικίες, χαρακτηρίζονται από τη θέληση να εξουσιάζει και να έχει δύναμη (βλέπετε τα μικρά παιδιά με το επίμονο πείσμα τους που θέλουν να περάσει το δικό τους και το προσπαθούν με κάθε τρόπο!) ή θέλει να αποκτά χρήματα (σε μεγαλύτερες ηλικίες π.χ εφηβεία, όπου τα χρήματα χρησιμοποιούνται ως ένα μέσον επίδειξης και κοινωνικής καταξίωσης), ή που αναζητά να εξαρτηθεί – να γαντζωθεί από κάπου για να νιώσει πιο ασφαλές προκειμένου να είναι λειτουργικό (όπως τα μωρά που είναι απολύτως εξαρτημένα από τη μητέρα τους – ή τους γονείς τους). Εξάρτηση – σε έναν αναλογικό παραλληλισμό με τα πολιτικά, είναι όλοι αυτοί που έχουν παραμείνει σε αυτά τα πιο πρώιμα στάδια εξέλιξης και περιμένουν από το κράτος κυρίως να λαμβάνουν – όπως πχ. στα κουμμουνιστικά κράτη – όπου εδώ το "κράτος" μπορεί να παραλληλιστεί με μία "μαμά" που δίνει συνεχώς (φαγητό/φροντίδα /παροχές, κτλ.).

Η μαμά έχει το μονοπώλιο – το στήθος – το οποίο είναι η πηγή τροφής του μωρού και προσφέρει το φαγητό. Από εκεί λοιπόν μαθαίνουμε ότι πρέπει να πληρώνουν οι πλούσιοι (οι έχοντες το "φαγητό"!).

(Συνεχίζεται…)