Μια Ψυχολογική Ματιά στα Σύγχρονα Κοινωνικά και Πολιτικά Προβλήματα (Μέρος Γ’)

Ημερομηνία αρχικής ανάρτησης : 2015-11-07 09:24:00 Timestamp ID : 1446888240

(Διαβάστε το πρώτο μέρος ΕΔΩ)
(Διαβάστε το δεύτερο μέρος ΕΔΩ)

Γιατί αυτά όμως συμβαίνουν μόνο εδώ στην Ελλάδα σε τέτοιον βαθμό; Ούτε την απαγόρευση του καπνίσματος δεν εφαρμόζουμε.

Λόγω του ότι το κράτος (ο γονιός) δε μπορεί να επέμβει – δεδομένου ότι στην Ελλάδα, το κράτος έχει μετατραπεί σε έναν αδύναμο γονιό που παραπαίει και είναι το θύμα και ο θύτης ταυτόχρονα!

Ένας γονιός που αδυνατεί να είναι πειθαρχημένος ο ίδιος με τον εαυτό του, άρα δεν είναι δυνατόν να είναι ούτε με τα παιδιά του (τους πολίτες). Είναι γεγονός ότι μαζί με κάποια πρόσθετα άλλα στοιχεία , ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό, ο τρόπος που μεγαλώσαμε. Στο μεγάλωμα της ζωής μας, μαθαίνει κάποιος κοινωνικούς τρόπους από τη μητέρα του (αρχίζει πχ. σιγά σιγά η εκμάθηση της τουαλέτας) και μαθαίνει ότι δεν μπορεί να κάνει ό,τι θέλει (π.χ να ουρεί όπου θέλει όπως όταν ήταν μωρό που τα έκανε επάνω του – κι έτσι αρχίζει η εκμάθηση του ελέγχου των σφιγκτήρων – η εκμάθηση αυτονομίας στην τουαλέτα, που είναι ένας κοινωνικά αποδεκτός τρόπος συμπεριφορά του), και σε αυτή τη φάση καθορίζεται το αν ένα παιδί ως ενήλικας θα γίνει υποτακτικός ή αναρχικός.
Αν η μητέρα και ο πατέρας τότε όταν το παιδί είναι μικρό, δε χειριστούν σωστά την κατάσταση και είναι είτε πολύ αυστηροί και βίαιοι, είτε πολύ χαλαροί ή και υπερβολικά ανεκτικοί, το παιδί – ανάλογα με το πόσο ισχυρές είναι και οι γονιδιακές του καταβολές, πόσο ισχυρή είναι η ιδιοσυγκρασία του – μπορεί να γίνει ή υποτακτικό ή αντιδραστικό. Αργότερα, στην ενηλικίωσή του, η μητέρα συμβολικά είναι η κοινωνία/πολιτεία που φροντίζει/νοιάζεται, και όσα παιδιά δεν πέρασαν καλά παιδικά χρόνια μαζί με τη μητέρα τους ως παιδιά και αργότερα δε βρουν και μία σωστή κοινωνία/πολιτεία (συμβολική μητέρα) που να νοιάζεται για τους πολίτες της, εναντιώνονται σε αυτή, που ουσιαστικά είναι σα να εναντιώνονται σε μία κακή μαμά (αυτή την κακή μαμά του τότε).

Έτσι έχουμε το φαινόμενο των χούλιγκανς, των αντιδραστικών, που σπάνε, σκοτώνουν και καίνε ως μία έκφραση θυμού για την παραμέληση και προδοσία που έχουν υποστεί από τη μητέρα (αρχικά την πραγματική τους μητέρα και αργότερα συμβολικά από την κοινωνία/πολιτεία).

Τα μέτρα του ΔΝΤ τα δεχόμαστε σχεδόν χωρίς καμιά αντίδραση όμως. Ακριβώς επειδή – έχοντας σοβαρά κενά στην ψυχοκοινωνικοσεξουαλική μας ανάπτυξη, έχουμε παραμείνει υποτακτικοί ή αναρχικοί.

Εάν ο γονιός υπήρξε υπερβολικά αυστηρός, γινόμαστε υποτακτικοί. Εάν υπήρξε υπερβολικά επιτρεπτικός, αντιδρούμε όπως ένα παιδάκι όταν οι γονείς του δεν μπορούν να επιβάλλουν κανόνες και όρια. Τα παιδιά χρειάζονται να νιώθουν ασφαλή πρωτίστως, για να πειθαρχήσουν και αυτό το αισθάνονται μόνο όταν υπάρχουν ενδεδειγμένα όρια στη διαπαιδαγώγησή τους μαζί με έμπρακτο ενδιαφέρον και αγάπη.
Οπότε όταν το παιδί προβεί σε μία αρνητική πράξη, τότε ασφαλώς και χρειάζεται να υποστεί συνέπειες προκειμένου να καλλιεργηθεί μέσα του η υπευθυνότητα και η συνέπεια. Έτσι συμβαίνει και σε μια χώρα. Όταν υπάρχει ατιμωρισία, όταν δεν τιμωρείται κανείς για τίποτα, είναι σα να του δίνεται το περιθώριο αν όχι το δικαίωμα να ξανακάνει τα ίδια!

Με λίγα λόγια, ένας ανώριμος λαός, εκλέγει και ανώριμους ηγέτες. Δεν είναι τυχαίο αυτό που ζούμε και τα συνεχή αδιέξοδα που παρουσιάζονται στη χώρα μας.

Σε πιο προηγμένες χώρες, όπως πχ. οι Σκανδιναβικές – Δανία, Σουηδία, ή οι χώρες της Βόρειας-Κεντρικής Ευρώπης όπως η Αγγλία, η Γαλλία, η Γερμανία, όπου οι άνθρωποι έχουν φθάσει σε μεγαλύτερα επίπεδα ωριμότητας και άρα έχουν περισσότερη κριτική σκέψη, εκλέγουν και πιο ώριμες κυβερνήσεις, που είναι πιο λογικές, πιο συγκροτημένες και φροντίζουν πολύ περισσότερο τους πολίτες τους, διατηρώντας μία ισονομία και ισοπολιτεία χωρίς να διαχωρίζουν τους πολίτες τοποθετώντας τους σε μία μεγάλη ψαλίδα.

Το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι μόνο οικονομικό βέβαια. Θεωρώ ότι είναι βαθύτατα και πρωτίστως ηθικό. Περνάμε σαν κοινωνία μία κρίση αξιών και ιδεών, γι’ αυτό χρειάζονται ακόμη πολλά χρόνια για να το συνειδητοποιήσουμε αυτό και στη συνέχεια να αλλάξουμε.
Η δημοκρατία απαιτεί ωριμότητα και άρα υψηλή κριτική ικανότητα . 

Πώς μπορούμε να αλλάξουμε;
Μεγαλώνοντας σωστά τα παιδιά μας, ώστε να μη γίνουν ούτε υποτακτικά ούτε αναρχικά, αλλά ώριμα και ευτυχισμένα. Η διαπαιδαγώγηση είναι μία δύσκολη υπόθεση και επιτυγχάνεται καθημερινά και σιγά σιγά, με κύρια πηγή έμπνευσης το παράδειγμα των γονέων.
Οι καλοί γονείς θέτουν κάποια ελαστικά όρια μεν, αλλά αφήνουν τα παιδιά τους να υποστούν τις φυσικές και λογικές συνέπειες των πράξεών τους από την άλλη, προκειμένου να τους γίνει το πάθημα μάθημα μέσα από την πραγματικότητα!

Το παιδί, δέχεται υποδείξεις χωρίς να εναντιώνεται ιδιαίτερα ή να επαναστατεί, όταν αισθάνεται ότι η μητέρα του το αγαπάει πραγματικά, το σέβεται και δείχνει το έμπρακτο ενδιαφέρον της με φιλικότητα, αλλά όχι υποχωρητικότητα. 

Αν όλα τα παραπάνω στοιχεία αποτελούσαν στοιχεία στις προσωπικότητες πλείστων από τους νεότερους ιστορικά πολιτικούς στην Ελλάδα, τότε τα λόγια του μεγάλου εθνάρχη Ελευθέριου Βενιζέλου θα είχαν υιοθετηθεί από τους σύγχρονους 'Ελληνες, προς ανακούφιση της πολύπαθης όμορφης αυτής χώρας μας :
«Να το πάρωμεν απόφασιν ότι δεν υπήρξε ποτέ “Θεός της Ελλάδος. 'Ενας είναι ο Θεός δι΄ όλα τα έθνη. Η φρόνησις, η διορατικότης, η προορατικότης, η επαφή με την πραγματικότητα. Ιδού τι θα μας βοηθήσει θετικά να επανορθώσωμεν ό,τι είναι επανορθώσιμον…»

Πηγές:

1. "ΑΝΟΙΓΟΥΜΕ ΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΛΕΒΕΝΤΗ"
ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΕΒΕΝΤΗΣ, εκδ. Ενωση Κεντρώων

2. ΜΕΓΑΛΩΝΟΝΤΑΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ"
Η ΨΥΧΟΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ,  ΓΙΩΣΑΦΑΤ ΜΑΤΘΑΙΟΣ, εκδ. Αρμός 2010