Μια Ψυχολογική Ματιά στα Σύγχρονα Κοινωνικά και Πολιτικά Προβλήματα (Μέρος Α’)
Ημερομηνία αρχικής ανάρτησης : 2015-11-07 09:04:00 Timestamp ID : 1446887040
Τι συμβαίνει με την Ελλάδα και τους Έλληνες και είναι μόνιμα παραπονούμενοι με ό,τι τους (μας) συμβαίνει, νιώθοντας παραπλανημένοι; Παράλληλα όμως, όταν η πολυπόθητη αυτή οδός, που θα οδηγήσει νομοτελειακά στην έξοδο και λύση των προβλημάτων μας, τόσο των οικονομικών όσο και των κοινωνικών και πολιτικών γενικότερα, καταδεικνύεται τόσο βάσει τεχνοοικονομικών επιχειρημάτων και αριθμών, όσο και βάσει πανανθρώπινων συγκροτημένων και ρεαλιστικών ιδεωδών, διά στόματος πεφωτισμένων πολιτικών ανδρών – ένα τέτοιο βροντερό παράδειγμα την τελευταία τριαντακονταετία, είναι ο Βασίλης Λεβέντης και η Ένωση Κεντρώων – μεγάλη μερίδα του κόσμου επί χρόνια – ως έχουμε δει έως τώρα, την απαξιώνει ή και την αμφισβητεί.
Μας ζητιέται λοιπόν να "αλλάξουμε" προς μία πιο υγιή κατεύθυνση και δεν το θέλουμε. Αντιστεκόμαστε σε αυτό με όση δύναμη μπορούμε, καταφέρνοντας τελικά τι;
Μόνο το να προβαίνουμε με έναν επαναληπτικό ρυθμό, σε μία διπλή ανταρσία κατά του εαυτού μας και κατά του κοινωνικού συνόλου, μέρος του οποίου είμαστε και οι ίδιοι και τα παιδιά μας.
Οπότε ουσιαστικά στρεφόμαστε ενάντια στους ίδιους μας τους εαυτούς και στη συνέχεια σπεύδουμε να εξισορροπήσουμε το αίσθημα αυτό ματαίωσης που νιώθουμε για άλλη μία φορά, μεταθέτοντας την ευθύνη γι αυτή την εξέλιξη στους άλλους, στους απέναντι, για να ομολογήσουμε αμέσως μετά ότι έχουμε εμπλακεί σε έναν φαύλο κύκλο εξόντωσής ημών και των Ελλήνων, στον οποίο «οι άλλοι, οι κακοί, τα ξένα συμφέροντα που εποφθαλμιούν την Ελλάδα» μας ενέπλεξαν.
Φαίνεται ότι, το τι εστί αυτονόητο για κάποιους ολίγους, είναι αδύνατον να γίνει αντιληπτό προς το παρόν από τη μεγαλύτερη μάζα των Ελλήνων.
Τα εννέα σημεία που αποτέλεσαν και βασική ραχοκοκαλιά των πολιτικών μεταρρυθμίσεων που πρεσβεύει η Ένωση Κεντρώων και που απορρέουν από τις επιταγές της αντικειμενικής πραγματικότητας, αποτελούν θέσεις επαναστατικές, ωστόσο ρεαλιστικές, όσο και ανθρωπιστικές. Είδαμε όμως ότι συνεχίζουν να αντιμετωπίζονται (αν και σε όλο και μικρότερο βαθμό) με επιφύλαξη ή και άρνηση από σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Φαίνεται να είναι μία πράξη αδύνατη – – σε μεγάλα μεγέθη πληθυσμού, το να διαφοροποιήσουμε οικειοθελώς τη στάση μας απέναντι στον εαυτό μας, τους άλλους και στον τρόπο που διαχειριζόμαστε τα πράγματα στην Ελλάδα, προκειμένου να βοηθηθούμε προς την έξοδο, μέσα από τους σκοτεινούς λαβυρίνθους στους οποίους έχουμε αποπροσανατολιστεί και που μαστίζουν την ελληνική κοινωνία επί δεκαετίες τώρα.
Μας ζητείται π.χ. να ευαισθητοποιηθούμε στο να σκεφτόμαστε πιο συλλογικά και λιγότερο εγωκεντρικά ή αμιγώς και κοντοπρόθεσμα ωφελιμιστικά και αντιστεκόμαστε. Μας ζητιέται να ενδιαφερόμαστε για το ομαδικό συμφέρον – συνεπεία του οποίου θα προκύψει και το ατομικό συμφέρον και η ευημερία, να υιοθετήσουμε συμπεριφορές που προάγουν το καλό του κοινωνικού συνόλου "δίνοντας" κάτι από τα δικά μας προκειμένου να "πάρουμε" στη συνέχεια, ενισχύοντας τη ρήση «ένας για όλους και όλοι για έναν» και πάλι αντιστεκόμαστε, ζητώντας να αλλάξουν καλύτερα οι άλλοι και καθόλου εμείς.
Συνεχίζουμε να θέλουμε να γευόμαστε τα καλά και κεκτημένα, δηλαδή να "παίρνουμε" μόνο, χωρίς να δίνουμε κάτι, στις σχέσεις μας, στο συνάνθρωπο, στην κοινωνία, στην πατρίδα, ενώ αναμένουμε ταυτοχρόνως με μεγάλες προσδοκίες, να λαμβάνουμε.
Το αντικείμενο της επιστήμης μου – η ψυχολογία και οι κλάδοι της συμβουλευτική και ψυχοθεραπεία – αποτελούν σοβαρά εργαλεία γνώσης του εαυτού μας, γνώσης του κόσμου γύρω μας και εξήγησης των στάσεων και επιλογών μας στη ζωή, του τρόπου δηλαδή που επιλέγουμε να ζούμε, δεδομένου ότι αναδεικνύουν τα κίνητρα της ανθρώπινης συμπεριφοράς, τα οποία καθορίζουν στην καθημερινότητα, τον τρόπο ζωής και τις ασχολίες μας, όπως την τέχνη, τις θρησκείες, τα πολιτεύματά μας και άρα επηρεάζουν και τον τρόπο που ψηφίζουμε.
Δίνουν κατ' επέκταση καίριες απαντήσεις και φυσικά ακουμπάνε και τα καθημερινά μας προβλήματα, πολιτικά και μη.
Με αφορμή τον τελευταίο καιρό, μία ενδιαφέρουσα συνέντευξη του αγαπημένου ψυχαναλυτή και δασκάλου, Ματθαίου Γιωσαφάτ και του βιβλίου του «Μεγαλώνοντας στην Ελληνική Οικογένεια» μαζί με τα εδώ και χρόνια σοφά λεγόμενα του αγαπημένου μας προέδρου κ.Βασίλη Λεβέντη, θα ήθελα να σημειώσω κάποιες σκέψεις που κατά τη γνώμη μου, συμπυκνώνουν την εικόνα μας ως χώρα, κάτω από την κορυφή του "παγόβουνου" που φαίνεται να μας περιβάλλει.
Πραγματικά πόσο αληθινό και σύγχρονο είναι το ότι "Ένας ανώριμος λαός εκλέγει και ανώριμους ηγέτες!"
Η απορία πολλών για το γιατί δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα τα μέτρα του ΔΝΤ, ή το πολύ προβαίνουμε σε χλιαρές πρόσκαιρες διαμαρτυρίες, αλλά αρνούμαστε π.χ. να εφαρμόσουμε την απαγόρευση του καπνίσματος (αν και το τελευταίο εξόφθαλμα θα έδειχνε σεβασμό στον συμπολίτη μας που δεν καπνίζει, θα εξοικονομούσε στην τσέπη μας τεράστια ποσά ετησίως και το κυριότερο θα ευνοούσε την υγεία μας), έρχεται να φωτιστεί με τις παρακάτω επισημάνσεις, για το προϊόν που ονομάζουμε "σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα".
Μία σημαντική πηγή για να εξηγήσουμε πολλά παράδοξα στη χώρα μας, στηρίζονται στο γεγονός ότι η ανθρώπινη κατάσταση έχει δύο μορφές ψυχισμού: μία είναι η συνειδητή, που όλοι ξέρουμε και η άλλη είναι η ασυνείδητη – την οποία δεν την αντιλαμβανόμαστε.
Η ασυνείδητη μορφή φέρνει πράγματα από την κληρονομικότητα, τα γονίδια, την
προϊστορία τού ανθρώπου και επίσης πράγματα που απωθήθηκαν στην παιδική ηλικία τα πρώτα 5-6 χρόνια της ζωής του. Αυτά δημιουργούν έναν ψυχισμό ασυνείδητο, ο οποίος είναι άχρονος, δηλαδή δεν διέπεται από λογική, χρόνο, αλληλουχία γεγονότων.
(Συνεχίζεται…)