Ας μιλήσουμε έξω απ’ τα δόντια!
Ημερομηνία αρχικής ανάρτησης : 2015-11-10 21:25:00 Timestamp ID : 1447190700
Στὴν κλικαδόρικη Ἑλλάδα γιὰ νὰ μπορέσῃς νὰ σταθῇς καὶ νὰ ῥιζώσῃς (ἀνεξαρτήτου ἀξίας κι ἀρετῆς), ἀληθινὰ σεβαστὸς κι ἀποδεχτὸς ἀπ’ τοὺς γύρω σου κι ὄχι ν’ ἀντιμετωπίζεσαι ὡς περίγελως, παραφωνία, ἀπροσάρμοστος καὶ τρελλός, πρέπει ν’ ἀνήκεις κάπου· σὲ κόμμα (κυρίως σ’ αὐτό), σὲ σύλλογο, σ’ ὁμάδα καὶ γενικότερα σ’ ὁτιδήποτε εἶναι ὠργανωμένο καὶ διαθέτει ἱεραρχία καὶ καταστατικό. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι οἱ ἄξιες κι οἱ ἐλεύθερες συνειδήσεις, αὐτὲς ποὺ παραμένουν πάντα προσωπικές, ἀρνούμενες ν’ ἀνήκουν γενικά, δεινοπαθοῦν ἀφόρητα. Σὲ τέτοιους ἀνθρώπους σπάνια δίνεται βῆμα ἢ μικρόφωνο, ἐνῷ σχεδὸν πάντα τηρεῖται ἀπέναντί τους ἐκείνη ἡ περίφημη συνομωσία τῆς σιωπῆς τῶν «φτασμένων» καὶ τῶν τάχα μεγάλων.
Γιὰ νὰ γίνῃ περσότερο κατανοητὴ ἡ παραπάνω διαπίστωση, θ’ ἀναφερθῶ στὸν κατεξοχὴν πνευματικὸ χῶρο μιᾶς κοινωνίας: σ’ αὐτὸν τῆς Τέχνης τοῦ Λόγου. Τὸ κύκλωμα: κενόσπουδοι καὶ διακαῶς προβεβλημένοι «λογοτέχνες» – ἐκδοτικοὶ οἶκοι – ψευτοκριτικοὶ λογοτεχνίας, ἔχει ὠργανώσει πάνω ἀπὸ μισὸ αἰῶνα, μὲ τρόπους μελετημένους καὶ συνάμα ἄθλιους, τὴν διαιώνιση τῆς βασιλείας του καὶ τὴν σώνει καὶ καλὰ καθιέρωσή του στὶς περσότερες συνειδήσεις ὡς ἀπαραίτητο κι ἐκτάκτως ἀναγκαῖο καὶ τὴν ταυτόχρονη ἀπώθηση ὁποιουδήποτε ἄξιου καὶ ποιοτικοῦ δημιουργοῦ στὴ λήθη.
Οἱ κολπατζήδικες καὶ ταχυδακτυλουργικὲς ἐνέργειές του γνωστές: καθιέρωση πρῶτα στὸ ἐξωτερικὸ καὶ μετὰ ἐδῶ μέσ’ ἀπ’ τὴν καλλιέργεια δημοσίων σχέσεων μὲ ξένους ἐπαινετές, μετάφραση τῶν ἔργων σὲ πολλὲς γλῶσσες καὶ δουλικὴ μίμηση διεθνῶν καλλιτεχνικῶν ῥευμάτων, κατάληψη κρίσιμων θέσεων διαφήμισης καὶ προπαγάνδας, συγκρότηση σπειρῶν φιλολογικῶν-λογοτεχνικῶν μὲ σκοπὸ τὸ ἀλληλολιβάνισμα καὶ τὴν προώθηση τῶν δικῶν μόνον ἔργων καὶ προσώπων, πρόσληψη ἀτόμων γιὰ νὰ παίξουν τὸν ῥόλο τοῦ ἐξυμνητῆ (μὲ τὸ ἀζημίωτο καὶ μ’ ἀντάλλαγμα τὴν ἀναγνώριση αὐτῶν τῶν γλοιωδέστατων ὡς χαρισματικῶν κριτικῶν) κι ἐξασφάλιση τῆς εὔνοιας τῶν διαφόρων ἐκδοτικῶν οἴκων.
Δυστυχῶς ἀνάλογα τεχνάσματα καὶ τακτικὲς ἔχουν καταπνίξει κι ἄλλους χώρους ὅπως τὰ πανεπιστήμια, τὰ νοσοκομεῖα, τὰ ὑπουργεῖα καὶ φυσικὰ τὶς καθημερνὲς ἀνθρώπινες σχέσεις ὅταν ξεπέφτουν σὲ δημοσιοσχεσίτικα ἀλισβερίσια. Μὲ τέτοιες, ὅμως, σάπιες νοοτροπίες δὲν θὰ πρέπῃ νὰ μᾶς παραξενεύῃ τὸ γεγονὸς ὅτι κάθε μέρα ποὺ περνᾶ ἀλλοιώνεται ὅλο καὶ περσότερο τὸ πνευματικό μας πρόσωπο.
Στὴν κλικαδόρικη Ἑλλάδα γιὰ νὰ μπορέσῃς «νάσαι πολίτης εἰς τῶν ἰδεῶν τὴν πόλι» πρέπει πρωτίστως νάσαι τενεκὲς κενολογῶν.