Η ΟΥΤΟΠΙΑ ΤΩΝ ΕΠΕΝΔΥΣΕΩΝ

Ημερομηνία αρχικής ανάρτησης : 2015-11-20 11:24:00 Timestamp ID : 1448018640

Διανύουμε το πέμπτο έτος μνημονίων και η χώρα ακόμη βρίσκεται στο βαθύ και σκοτεινό τούνελ της ανεργίας, του χρέους και της ύφεσης. Μέσα σε αυτά τα πέντε χρόνια έχουμε καταφέρει ήδη στο όνομα της ανάκαμψης να αυξήσουμε τους άνεργους, τους φόρους, να κλείσουμε επιχειρήσεις, να εξαθλιώσουμε τους πολίτες και το βασικότερο: να κάνουμε δώρο τις τράπεζες σε ξένα κεφάλαια με χρήματα που χρεώθηκε ο ελληνικός λαός. Κι όλα αυτά για να μην χρεοκοπήσουμε!

Το γελοίων του πράγματος είναι όταν οι πολιτικοί μας μιλάνε για ανάπτυξη. Με την οικονομική πολιτική που εφαρμόζει η εκάστοτε Κυβέρνηση ούτε περίπτερο μπορεί να επιβιώσει. Η ανάπτυξη για να έρθει χρειάζονται και κάποιες προϋποθέσεις οι οποίες θα προσελκύσουν σοβαρούς επενδυτές με μακροπρόθεσμο ορίζοντα. Και για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι οι προϋποθέσεις αυτές είναι:

Ένα σταθερό φορολογικό πλαίσιο το οποίο θα επιτρέπει στον υποψήφιο επενδυτή να υπολογίσει σε βάθος δεκαετίας τις δαπάνες του, έτσι ώστε να καταρτίσει με μεγαλύτερη ακρίβεια τα cash flows.

Μία σωστή εργασιακή νομοθεσία η οποία δεν θα οδηγεί στον άκρατο συνδικαλισμό των προηγούμενων ετών, αλλά ούτε και στην άκρατη ασυδοσία της εργοδοσίας.

Σοβαρές υποδομές έτσι ώστε να μπορούν να εγκατασταθούν οι νέες εταιρείες. Υποδομές όπως δρόμοι και λιμάνια, όπου να μπορούν να ενισχυθούν οι μεταφορές των προϊόντων και των εργαζομένων.

Τέλος μειωμένο βιομηχανικό τιμολόγιο ρεύματος, αφού το κόστος της ενέργειας αποτελεί το 60% του κόστους των βιομηχανιών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι του ότι η χώρα δεν διαθέτει πλέον καμία χαλυβουργία εν ενεργεία, με αποτέλεσμα οι όποιες ανάγκες σε χάλυβα να εισάγονται από την Ιταλία ή την Τουρκία.

Οι πολιτικές όλων ανεξαρτήτως των Κυβερνήσεων ήταν να προστατεύουν τον δημόσιο τομέα και όλα τα βάρη να τα μεταφέρουν στον ιδιωτικό τομέα. Ουσιαστικά με αυτή την πολιτική οι Κυβερνήσεις καταστρατήγησαν το Σύνταγμα, στο οποία αναφέρεται ρητά ότι όλοι οι Έλληνες πολίτες είναι ίσοι μεταξύ τους. Επίσης οι μειώσεις μισθών που έγιναν στο όνομα της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, αποδείχθηκαν ανούσιες (και λογικό), αφού η ανταγωνιστικότητα μιας επιχείρησης, ενός προϊόντος ή μιας οικονομίας δεν είναι άρρηκτα δεμένη με το μισθολογικό κόστος, κι αυτό αποδεικνύεται από τις ισχυρά βιομηχανικά χώρες (Γερμανία, Γαλλία, Ιαπωνία, ΗΠΑ κα) όπου οι μισθοί καλύπτουν τουλάχιστον το κόστος διαβίωσης. Ουσιαστικά αντί περικοπών στους μισθούς, έπρεπε να υπάρξει μείωση στο κόστος ενέργειας και στην φορολογία.

Εν κατακλείδι, οι εκάστοτε Κυβερνήσεις εφαρμόζουν μυωπική οικονομική πολιτική η οποία και μας έφερε στην κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Ουδέποτε θέλαμε μια πραγματικά ελεύθερη οικονομία απογαλακτισμένη από την αγκαλιά του κράτους και τώρα αυτή μας την μανία την πληρώνουμε ακριβά.