Η κρίση Γαλλίας Ιταλίας.
Ημερομηνία αρχικής ανάρτησης : 2019-03-18 11:46:00 Timestamp ID : 1552909560
Η ξαφνική βίαιη χειροτέρευση των διπλωματικών σχέσεων Γαλλίας με Ιταλία, ανησυχεί την Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι δυο αυτές κατ' εξοχήν Λατινικές χώρες είχαν πάντοτε μια καλή συνεργασία που μόνο ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος είχε κάποια στιγμή διακόψει. Έχοντας κι οι δυο την ίδια αντίληψη της Ευρώπης και όντας πάντα ένα καλό εργαλείο ενσωμάτωσης των ξένων, συνέργησαν ώστε να μπουν οι βάσεις της Ενωμένης Ευρώπης. Αν και κάποιες φορές ζήλευε η Ιταλία την προνομιούχα σχέση της Γαλλίας με την Γερμανία, εν τούτοις δεν σταματούσε να επιδιώκει με την σειρά της μια άλλη προνομιούχα σχέση : αυτήν της Γαλλίας με την Ιταλία. Κι όμως αυτή η "Λατινική " αδελφική προσπάθεια δεν ευοδώθηκε. Κι ακόμη χειρότερα : βρίσκεται στο χειρότερο σημείο της. Ποιες είναι οι αιτίες αυτής της κρίσης;
Τα πρώτα σημάδια ξεκίνησαν με το πρόβλημα της Λιβύης το 2011. Παραδοσιακά φίλη της Ρώμης με συμφέροντα οικονομικά και στρατηγικά της Ιταλίας στην μεσογειακή Αφρική, ενοχλήθηκε όταν η Γαλλία πήρε στην επιρροή της την Τυνησία και άρχισε ν' ανακατεύεται στη Λιβύη. Η στρατιωτική επέμβαση εκεί του Σαρκοζί δυσαρέστησε τους Ιταλούς. Κι ακόμη περισσότερο ενοχλήθηκε όταν είδε ότι η ηθική ήττα των Γάλλων στην Τυνησία τους έστρεψε ακόμη περισσότερο προς την Λιβύη και την γύρω περιοχή της.
Ένα άλλο πρόβλημα προστριβής μεταξύ Ρώμης και Παρισιού ήταν κι είναι το μεταναστευτικό. Η Γαλλία με φαρισαϊσμούς και άκρα ανθρωπιστικούς λόγους στήριζε τους μετανάστες .Όμως υποδεχόταν πολύ λίγους στην χώρα της και οι περισσότεροι πήγαιναν στις Ιταλικές ακτές. Εξ αιτίας μάλιστα αυτού του γεγονότος τα ευρωσκεπτικιστικά κόμματα νίκησαν το 2018 στην Ιταλία. Σαλβίνι, Ντι Μάιο άρχισαν να έρχονται σ' αντιθεση με την γενική γραμμή της ΕΕ.
Επίσης άλλο πρόβλημα ήταν το γεγονός ότι ενώ το ιταλικό οικονομικό γκρουπ Fincantieri είχε πάρει το 51% μιας τεράστιας επιχείρησης μετάλλων και σύγχρονης τεχνολογίας στην Γαλλία, ο Μακρόν αθέτησε την συμφωνία από φόβο μήπως οι Ιταλοί δώσουν μυστικά των ερευνών της επιχείρησης στους Κινέζους. Αυτή η υπαναχώρηση θεωρήθηκε έλλειψη εμπιστοσύνης από τους Ιταλούς .
Και βέβαια μέσα σ' όιλα αυτά που αναφέρθηκαν πρέπει να προστεθεί και το πρόβλημα της τρομοκρατίας. Ας μην ξεχνάμε ότι από το 1969 ως το 1982 τουλάχιστον καμμιά δεκαριά Ιταλοί τρομοκράτες που ‘χαν σχέση με τις Ερυθρές Ταξιαρχίες βρήκαν καταφύγιο κι άσυλο στην Γαλλία, παρά τα επανειλημμένα αιτήματα της Ιταλικής δικαιοσύνης για παράδοση τους. Παρότι δε πολλοί από αυτούς τους τρομοκράτες καταδικάστηκαν ερήμην από τα ιταλικά δικαστήρια η Γαλλική κυβέρνηση δεν τους παρέδωσε.
Δίχως βέβαια να ξεχάσαμε και το ότι προσφάτως ο Σαλβίνι εκφράστηκε άσχημα για τον Μακρόν τον οποίο χαρακτήρισε "υποκριτή" για το μεταναστευτικό αλλά και τον κατηγόρησε για βάρβαρες μεθόδους εναντίον των κίτρινων γιλέκων τα οποία η ιταλική κυβέρνηση βλέπει με συμπάθεια.
Παρ' όλες όμως τις προαναφερθείσες αιτίες τριβής Ιταλία και Γαλλία, δυο κατ' εξοχήν Λατινογενείς χώρες, έχουν κάθε συμφέρον να τα βρουν μεταξύ τους. Οι κοινές τους ρίζες και το αλληλέγγυο μέλλον τους τος υποχρεώνουν να βάλουν νέα θεμέλια στη φιλία τους και έτσι να συμβάλλουν με το πλούσιο πολιτισμικό και ιστορικό τους υπόβαθρο στην τόσο αναγκαία, ίσως περισσότερο από ποτέ, Ευρωπαϊκή ανανέωση. ‘Αλλωστε οι επερχόμενες και τόσο αναμενόμενες ευρωεκλογές είναι πεδίο σημαντικών πολιτικών ζυμώσεων και αναγκαίων συμμαχιών. Θα φανεί λοιπόν εδώ ο βαθμός πολιτικής ωριμότητας Γαλλίας κι Ιταλίας.
Δημοσθένης Δαββέτας
Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός.