Η πιο φτηνή πολιτική που μπορεί να κάνει κανείς.
Δε θα πούμε ονόματα, αλλά σίγουρα θα έχετε δει πολλούς να κραδαίνουν στο χέρι πχ. μια φραντζόλα ψωμί, ένα προϊόν ατομικής υγιεινής, ένα εξάρτημα και να ωρύονται πως στην Ελλάδα κάνει 5€ ενώ στην Γαλλία 3€.
Έχετε δει, σωστά;
Σωστά. Όλοι έχουμε δει.
Πήγε δηλαδή κάποιος στη Γαλλία, ξοδεύοντας εκατοντάδες ευρώ και κραδαίνει σε ένα βίντεο μια μπαγκέτα του 1 Ευρώ, ωρυόμενος σε όσους είναι πίσω στην Ελλάδα που δεν έχουν 1 ευρώ για να πάνε από το Σύνταγμα στη Δάφνη με το μετρό της Αθήνας, πως στη Γαλλία το ψωμί είναι πιο φτηνό.
Συγχαρητήρια. Πιο φτηνή πολιτική δε μπορεί να κάνει κανείς.
Το κακό είναι πως και μέσα στο ελληνικό κοινοβούλιο έχουν συμβεί ανάλογα περιστατικά. Που ως ένα σημείο είναι στα όρια του θεμιτού, μιας και δείχνουν την πραγματικότητα, την αξία των προϊόντων από χώρα σε χώρα, αλλά σε απόλυτες τιμές.
Ωστόσο, ρωτήστε έναν, έστω έναν, από όσους κραδαίνουν π.χ. το ψωμί στο χέρι τους, αν έχουν λύση να προτείνουν στον κόσμο που δε μπορεί να διαθέσει καν τα ελάχιστα χρήματα για να την αγορά εισιτηρίου ή ψωμιού, αν αυτή εκ του μακρόθεν διαπίστωση αλλάζει την καθημερινότητά τους ή τους βυθίζει περισσότερο στη μιζέρια.
Δεν έχουν λύση. Ούτε προτάσεις. Εκτός ίσως από το να σου πουν να πηγαίνεις και συ στο Παρίσι για να αγοράσεις ψωμί με 1 Ευρώ.
Αναγνωρίζουν μεν το πρόβλημα, αλλά όταν τους ρωτάς τί αντιπροτείνουν, δεν είναι σε θέση να δώσουν απαντήσεις.
Αυτός είναι ο φτηνός λαϊκισμός. Το να κραδαίνεις στο χέρι μια φραντζόλα ψωμί, ένα προϊόν ατομικής υγιεινής, ένα φάρμακο και να το δείχνεις σε αυτόν που δε μπορεί να το αποκτήσει, είναι μια σύγχρονη μορφή μαριαντουανετισμού.
Είναι η διαχρονική μέθοδος των άκρων να έλξουν ψηφοφόρους. Προκαλώντας δηλαδή θυμό στον κόσμο, υποδεικνύοντάς του τους φταίχτες, ή αυτούς που θεωρούν τα άκρα ως φταίχτες και ωθώντας τον κόσμο σε δράσεις, συνήθως βίας, δράσεις για τις οποίες μετανιώνει σε δεύτερο χρόνο, όταν η αναδεικνύεται η πραγματική διάσταση των πραγμάτων, όταν δηλαδή ακόμη και ο ακροδεξιός αναζητά τις δημοκρατικές διαδικασίες για να καταφέρει να επαναφέρει την ηρεμία στην κοινωνία, ηρεμία που η κοινωνία απώλεσε εξαιτίας της δράσης των ακραίων, η οποία δράση ακραίων προκλήθηκε από παροχή του ελεύθερου λόγου και της έκφρασης άποψης ως παροχή από τη δημοκρατία την οποία πολεμούν τα άκρα.
Η δημοκρατία είναι ένα πολίτευμα που για να στεριώσει και να είναι παραγωγικό, χρειάζεται να σφυρηλατηθεί, να προσφέρει δικαιοσύνη, να προσφέρει πολυφωνία, ισότητα, ισονομία. Αν δεν γίνει αυτό, θα παραμείνει η ελληνική εκδοχή της ως μια αποτυχημένη εκδοχή ενός θαυμάσιου θεσμού που ενώ είχε τα φόντα να μετατραπεί σε υπόδειγμα εφαρμοσμένης δημοκρατίας, παρέμεινε προσκολλημένη σε τακτικές βαθέως κράτους, ελεγχόμενων ΜΜΕ και ενδοτικών κυβερνήσεων.
Η ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΩΩΝ, ως δημοκρατικός πολιτικός φορέας, ζητούσε και ζητά την ισονομία, τη δικαιοσύνη, την πολυφωνία, ως μέσα εφαρμογής της δημοκρατίας την επαγρύπνηση όλων, απλών πολιτών και αιρετών για διατήρησή της. Η εναλλακτική είναι ολιγαρχικά, μονοκομματικά και σκληρά δικτατορικά καθεστώτα τύπου Ρωσίας, Β. Κορέας, Κίνας, όπου λίγοι ελέγχουν τα πάντα και οι πολλοί ακόμη και σήμερα, κυριολεκτικά πεινούν.
