Μείωση του ποσού της κρατικής επιχορήγησης στα πολιτικά κόμματα κατά 80%.
Οι ηγέτες των χωρών του πρώην ανατολικού μπλοκ, όταν ξεκινούσαν την ημέρα τους, αμφίβολο είναι αν συζητούσαν για Μαρξισμό.
Το πιθανότερο είναι πως ζητούσαν να ενημερωθούν άμεσα για τις διεθνείς τιμές του πετρελαίου, του φυσικού αερίου, του σιταριού, όπως είχαν διαμορφωθεί στα χρηματιστήρια του Τόκυο και της Νέας Υόρκης. Άλλωστε πουλούσαν και αγόραζαν αυτά τα αγαθά, ανάμεσα σε άλλα. Η ιδεολογία δεν αγοράζει σιτάρι, δε χορταίνει το σώμα, ούτε ο συνεργάτης δέχεται να πληρωθεί με ιδεολογία σε αντάλλαγμα των προϊόντων που παρέχει.
Αυτή είναι η πραγματικότητα της παγκόσμιας οικονομίας.
Η κάθε χώρα έχει συγκεκριμένες ανάγκες σε τρόφιμα, σε πρώτες ύλες, σε καύσιμα, σε προϊόντα και πρέπει να ανταποκριθεί στις ανάγκες του παραγωγικού της τομέα, ώστε να μπορέσει να εξάγει και να εισάγει.
Οι ανάγκες κάθε χώρας είναι ανεξάρτητες από το σύστημα διακυβέρνησης της.
Είτε μια χώρα ανήκε στο ανατολικό μπλοκ ή όχι, ο κόσμος έπρεπε να συνεχίσει να τρέφεται, να ντύνεται, να παράγει, να συναλλάσσεται με τις υπόλοιπες χώρες για να αποκτούν τα αγαθά που δε διαθέτει και να εξάγει τα αγαθά που παράγει.
Και οι χώρες πρέπει ταυτόχρονα να μπορούν να ανταποκρίνονται αποτελεσματικά στις παγκόσμιες αλλαγές, αλλαγές που μπορεί να οφείλονται σε τρίτους που προβαίνουν σε ενέργειες, κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου ή σε φυσικές καταστροφές.
Αυτή είναι η πραγματικότητα στην πολιτική και στην οικονομία. Δε χωρά καμία ιδεολογιστική προσέγγιση : Μια κυβέρνηση οφείλει να διαφυλάττει τα συμφέροντα της χώρας της. Η μόνη προσέγγιση είναι η ρεαλιστική πολιτική.
Στη ρεαλιστική πολιτική δε χωρούν ιδεολογίες. Ανεξάρτητα αν μια κυβέρνηση έχει αριστερό πρόσημο, δεξιό πρόσημο, κεντρώο πρόσημο ή ακρο-δεξιό και ακρο-αριστερό, η ιστορία έχει αποδείξει πως κανένας δεν θα σεβαστεί χώρα που στις διεθνείς της σχέσεις πράττει σύμφωνα με το πρόσημο της.
Γιατί; Επειδή στις διεθνείς σχέσεις μετρούν η συνέπεια της οικονομίας, η σταθερότητα και η ισορροπία στις σχέσεις με τις γειτονικές χώρες, η τήρηση του διεθνούς δικαίου, η διευκόλυνση των επενδύσεων, η κοινωνική ισορροπία, το επαρκές και ικανό επιστημονικό προσωπικό, η ικανότητα ανταπόκρισης σε φυσικές καταστροφές και λοιπές έκτακτες ανάγκες, η ικανότητα προάσπισης της εδαφικής ακεραιότητας και το να μπορεί να προστρέξει σε βοήθεια συμμάχων, αν και εφόσον χρειαστεί.
Σε χώρες που πληρούν τα παραπάνω κριτήρια γίνονται σοβαρές και μακροπρόθεσμες επενδύσεις, που εξασφαλίζουν σταθερή άνοδο του ΑΕΠ, διασφαλίζουν τη σταθερότητα του τραπεζικού συστήματος, δίνουν προσανατολισμό στο σύστημα Παιδείας και προσφέρουν υψηλά κρατικά έσοδα που σημαίνει και ενισχυμένο κράτος πρόνοιας.
Η Ελλάδα έχει ένα κακό ιστορικό σε εγκατάσταση μακροχρόνιων επενδύσεων, έχει κακό ιστορικό ισορροπημένης κοινωνίας, παρουσιάζει σταθερή απώλεια εξειδικευμένου επιστημονικού δυναμικού (brain drain) και με ελάχιστες εξαιρέσεις δείχνει μικρή ικανότητα αντιμετώπισης φυσικών καταστροφών.
Και όλα αυτά όχι επειδή λείπει το νομοθετικό πλαίσιο ή και η πολιτική πρωτοβουλία. Αυτό που λείπει είναι η ομαδικότητα, η ικανότητα και η κουλτούρα συνεργασίας των πολιτικών δυνάμεων.
Τα πολιτικά κόμματα της Ελλάδας προτιμούν να διαφεντεύει το κάθε ένα συγκεκριμένο κοινό, με σκοπό να απομυζούν τα όποια έσοδα τους παρέχει ο κρατικός προϋπολογισμός ή ακόμη χειρότερα να διαιωνίζουν τα υψηλά τους δάνεια ώστε να αποφύγουν την ολική καταστροφή.
Στην ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΩΩΝ προτείνουμε ανελλιπώς τη μείωση κατά 80% του ποσού της κρατικής επιχορήγησης στα πολιτικά κόμματα και σε βάθος 5ετίας την οριστική του καταάργηση.
Τα πολιτικά κόμματα οφείλουν να διαθέτουν ίδια και με απόλυτη διαφάνεια, πόρους για τη λειτουργία τους μέσω των μελών τους και των συνδρομών αυτών.
Να μην εξαρτώνται για τη λειτουργία τους από τα χρήματα του σύνολο του ελληνικού λαού, σαν επαίτες.
Όταν ξεκινήσουν να λειτουργούν όπως κάθε άλλος σύλλογος, οργανισμός, σύνδεσμος και κοινωνία ανθρώπων, τότε θα μπορέσουν να λειτουργήσουν υπέρ της κοινωνίας και όχι ενάντια της.
#ΕντεκαΣημεία #ΑπλήΑναλογική
