Το σύστημα της διαύγειας και η χρησιμότητα του στη διακυβέρνηση της χώρας.

Η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, μέσα στη δίνη των προβλημάτων που κλήθηκε να διαχειριστεί το 2010, άφησε στην Ελλάδα το έργο της “ΔΙΑΥΓΕΙΑΣ”, το οποίο βοήθησε να περιοριστούν τα φαινόμενα διαφθοράς. ‘Ισως όχι 100% αποτελεσματικό, αλλά σίγουρα σημαντικό.
Αυτό το σημαντικό έργο, δεν αναιρεί τα λάθη που έκανε βέβαια ο κ. Γιώργος Παπανδρέου, ούτε ότι αναρριχήθηκε στην εξουσία χρησιμοποιώντας ψέματα.

Το σύνθημα “Λεφτά υπάρχουν”, το οποίο οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι απομονώθηκε από μία φράση που στο σύνολο της βγάζει άλλο νόημα, παγίδευσε τον ίδιο το Γιώργο Παπανδρέου και τους συνεργάτες του. Κυρίως όμως παγίδευσε τον κόσμο που πίστεψε ότι λεφτά όντως υπήρχαν, έτσι απλά, έναν κόσμο στον οποίο το ίδιο το ΠΑΣΟΚ αλλά και η Νέα Δημοκρατία προκάλεσαν εθισμό σε παροχές χωρίς αντίκρισμα και με υποθήκη το μέλλον του λαού.

Όφειλε ο Γιώργος Παπανδρέου σε συνεννόηση με την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας το 2010 και πριν την είσοδο της Ελλάδας στα μνημόνια, να μιλήσει ειλικρινά στον ελληνικό λαό για την τραγική κατάσταση της οικονομίας και να προβεί σε συνεννόηση για συνεργασία μαζί με τις άλλες δημοκρατικές δυνάμεις, για δημιουργία κυβέρνησης ευρύτατης συνεργασίας με σκοπό το διαμοιρασμό του πολιτικού κόστους και της ευθύνης και για αποφυγή όλων των ακραίων φαινομένων που δημιουργήθηκαν. Φαινόμενα από τα οποία και σήμερα ακόμη η χώρα δεν μπορεί να απαλλαγεί.

Η ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΩΩΝ από το 1993 τόνιζε πως η οικονομία έχει πάρει μία πολύ άσχημη πορεία, τόνιζε την ανάγκη δημιουργίας κυβερνήσεων οικουμενικών, οι οποίες με ειλικρίνεια θα μιλούσαν για τα προβλήματα της οικονομίας και τονίζαμε επίσης την ανάγκη εφαρμογής εσωτερικού μνημονίου και μεταρρυθμίσεων για να προλάβουμε τα πολύ σκληρότερα μέτρα και μεταρρυθμίσεις που μας επέβαλαν τελικά οι δανειστές μας.

Τα προβλήματα δεν έχουν τελειώσει σήμερα όσο και να το επαΐεται αυτό η κυβέρνηση του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη. Επιπλέον, έχουμε μπροστά μας μία κρίση με την Τουρκία, η οποία μπορεί να εκραγεί ανά πάσα στιγμή, έχουμε τα ζητήματα με την εκμετάλλευση τον πόρων στις αποκλειστικές οικονομικές ζώνες και ένα σοβαρό δημογραφικό πρόβλημα το οποίο η τελευταία απογραφή ανέδειξε με επίσημα πλέον στοιχεία και σε συνδυασμό με το brain drain της χώρας, αναδεικνύεται στο επόμενο μεγάλο ζήτημα που αφορά την ίδια την ύπαρξη της Ελλάδας.

Αν δεν αντιμετωπίσουμε έγκαιρα το δημογραφικό μας ζήτημα, σε 50-70 χρόνια από σήμερα, δεν θα υπάρχει αρκετή Ελλάδα για να υπερασπιστεί ΑΟΖ, σύνορα και το κράτος μας.

Στην ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΩΩΝ είχαμε από το 2009 προτείνει την ενεργοποίηση του προγράμματος ΔΕΠΟΣ+, για στήριξη της οικογένειας και της επιβιωσιμότητας της, πρόγραμμα που συνετάχθη το 1974 από τον Κυπριανό Μπίρη, τότε πρύτανη του Πολυτεχνείου, σε συνεργασία με το Βασίλη Λεβέντη, για τα άρθρα 21 και 24 του Συντάγματος, που αφορούσαν την κατοικία και το περιβάλλον.
Αυτά τα δύο άρθρα, έδιναν την δυνατότητα στο πρόγραμμα ΔΕΠΟΣ, να κάνει αγορά χώρου για την ανοικοδόμηση χιλιάδων φοιτητικών και εργατικών κατοικιών.

Το πρόγραμμα ΔΕΠΟΣ, θα κατασκεύαζε κατοικίες που θα πωλούνταν κατά το ⅓ αυτών σε Έλληνες του εξωτερικού, κατά ⅓ θα παραχωρούνταν σε ιδιώτες από τους οποίους θα είχε παρασχεθεί η γη για το κτίσιμο, με τη μορφή της αντιπαροχής και το υπόλοιπο ⅓, θα δίδονταν σε νέα ζευγάρια που θα δέχονταν να μετοικήσουν σε άλλες πόλεις, μακριά από την Αθήνα, με τη δέσμευση να μη το πουλήσουν για 15 χρόνια, ή να το νοικιάσουν.

Το σχέδιο αυτό ακυρώθηκε μετά από συντονισμένη παρέμβαση 130 βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας προς τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, το 1978. Από αυτούς τους 130 βουλευτές, οι 116 είχαν υπογράψει και κοινή απόφαση από την οποία απαιτούσαν την αποπομπή του Κυπριανού Μπίρη από το υπουργείο, παρότι η διεθνής πρακτική έχει αποδείξει ότι τέτοια σχέδια ωθούσαν τις χώρες που τα εφάρμοσαν προς την ανάπτυξη.

Αυτή είναι η αληθινή κληρονομιά του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Ωφέλησε μεν την Ελλάδα με τη διευκόλυνση της εισόδου της στην ΕΟΚ, σημερινή Ευρωπαϊκή ‘Ενωση, αλλά ταυτόχρονα ανέκοψε κάθε ευκαιρία ρεαλιστικής ανάπτυξής της και ριζικής αντιμετώπισης του δημογραφικού της προβλήματος, που είχε ήδη κάνει τις πρώτες του εκδηλώσεις τη δεκαετία του 1970.